Entries by erica08

Xandra – Netherlands

The day
Clouds were gone
Rain stopped
The sky was turning purple and blue
And I was there, pure & naked

The start
I started my Tai Chi Stick
to comfort myself
to BE at the land’s end, on the crossing
of land & sea, water & air, air & earth
I was there
Totally in balance and perfectly fine.

For a while

Lens to be changed
Zoom in, Zoom out
Silence is there
A little boredom, ………………, creativity comes

I turned
Around and around and around
Magic & Wild

Time to move forward

I started my Tai Chi Stick
My feet in the water, nice and cool
Unbalanced and muddy
Losing control
Out of the flow
And the sun is still there
And I,
I am perfectly fine

Before
Yeah, there was something about fear
To be seen by my friends, my family, my colleagues, my neighbours
Oh No
What will they say?
I will know it one day
Because
I was there, standing with my stick, naked
On the crossing of of land & sea, water & air, air & earth

My fire inside, the fire of life

Afterwards
No words, I said
And the Silence was broken

I stood up and walked into the world
Breathing fresh air
Life Energy
In abundance
My Fire inside

I really recommend playing with sticks! Especially naked on the beach.

Xandra

POST SCRIPT
Fear is the future
Writing this piece
What may they think?
Revealing my Soul
That will be next
New horizons
To be discovered

It might be with you

 

 

De dag
De wind waaide de wolken weg
De lucht kleurde
Roze, blauw en een flintertje geel
En ik was daar, puur en naakt

De start
Daar stond ik dan
op het strand

Mijn stok en ik, helemaal alleen
Mijn stok om te slaan
te verdedigen
Mijn stok om te staan, te staan als een boom
Mijn stok als steun
Mijn stok om te dansen
De dans van het leven

Mijn stok en ik, samen een

Voor even

De lens van de camera wisselt
Zoom in, Zoom out

De stilte is daar
Verveling ontstaat, ………………,
Even niets verwordt tot de creatie van iets

De stok en ik, ik draaide en draaide en draaide
Magisch verbonden
Met het grote geheel
Wild, wijds & wonderful

Momentum

De volgende stap

Daar stond ik dan, mijn voeten in het water
De stok en ik, in de dans van het leven

Water stroomt
Het zand kriebelt onder mijn voeten
Wiebelig
Wonderlijk
Wonderlijk fijn
Daar op het strand, zo in balans met de onbalans

De zon schijnt en de wind waait
En ik
Ik ben

Van te voren
Ja, daar was iets van angst
Angst om gezien te worden
Angst voor de afwijzing
Wat gaan ze zeggen?
Of nog erger, ze zeggen niets

Helemaal alleen, dat is de angst
Misschien valt het mee
Ik ga het weten
Want ik was daar, daar
op het strand
samen met mijn stok, puur en vrij

Vol energie, vurig en warm

Na afloop
Geen woorden, zei ik
De stilte brak

Ik stond op en stapte in de wereld
Ademend
Frisse lucht
Weelde
Een oneindige warmte

Spelen met ‘n stok, zo naakt daar op het strand
Ik kan het aanbevelen

Xandra

Post Script
Dit was het NU
NU, NUDE, Naakt
Lichaam
De volgende stap
Het ontblooten van de ziel
Fileermesje en een grote lamp
De ziel in het licht zetten

Ik ben zo nieuwsgierig
Wat ga ik ontdekken?

Als ik mijzelf zie, kan ik jou zien
Pas dan
Puur en vrij

Echt

Finneke – Netherlands

There by the sea

Clouds

Wind

Cold

Naked

Naked into the sea

Naked into the waves

The water so warm

The waves so soft

And I swim

In the sea

Naked

Timeless

Everything falls away

I am coming home

In my body

My body is a house for the first time

A Home

No more jail

My body has always felt like an awkward jail. I was locked in a body that was not good enough. It was too fat. It was too ugly. I was so aware of my body and I did not want to be in it. Dis-connected and very much tied.

There, at the sea

Everything fell off

Now I am able to feel intensely that it is such a waste of time. It is such a waste of energy. To dislike my body this way. The focus has been so much on my body; how do I look, what can I eat or Not eat, I have to exercise a bit more. Or I have to meditate to become free from it. It has been a background thought going on with everything: what will be the effect on my body when I do this or that. It makes sad. The thought of so many people being locked in their bodies makes me sad.

I hear voices from past and present in my head.

I hear my dad complimenting me about how beautifully thin I am when I came home from a year living in India. He did not know how bad i have been eating. How miserable i feel about my focus on my body. How I did my yoga every morning at 4 and counted my ribs and hipbones while laying on my back. My breasts almost disappeared. People asked me whether I am ill. And the only thing I could think was “I cannot become fat”.

I hear my coach complimenting me about my belly which does not show my two pregnancies, my body being slender my breasts being big; “you have a body to show!” He compliments me about how I look. And what if I become heavier? More fat? Am I still pretty? I cannot become more fat!

I hear my friend telling me in the morning at the schoolyard: “you look good, you are so thin”…It does not make me happy. Tomorrow I will be heavier. And then what? Am I still pretty? I have to stay this thin!

This is so sad. So many years have gone by with this body focus without real embodiment. How grateful I am for the experience that it can be different. That I can become free from this.

Now I can Feel, instead of only knowing, that my body is an instrument to Express; my Life, My Being, my gifts. My naked soul wants to express Itself. To do this she has a beautiful instrument. The Body.

To stand naked before the camera I actually laid bare my soul. The experience opened the way, released me from prison, connected me to my body. It makes me feel silent and Alive!

I am Naked

I am Nude

I am Open

Come Life. Come.

For

There by the sea

There by the sea

I came Home

Daar bij de zee

Wolken

Regen

Wind

Kou

Naakt

Naakt de zee in

Naakt in de golven

Het water zo warm

De golven zo zacht

En ik zwem

In zee

Naakt

Tijdloos

Alles valt weg

Ik kom thuis

In mijn lichaam

Mijn lichaam is voor het eerst een huis

Een thuis

Geen gevangenis meer

Mijn lichaam heeft altijd als een onaangename gevangenis gevoeld. Ik zat opgesloten in een lijf dat nooit goed genoeg was. Het was te dik. Het was te lelijk. Ik was mij Zoo bewust van mijn lichaam En ik wilde er niet in zijn.

Dis-connected en hopeloos gebonden.

Daar, aan de zee

Viel alles van mij af

Ik kan nu zo voelen hoe zonde het is van mijn Tijd. Hoe zonde het is van mijn energie. Om mijn lichaam zo te dis-liken. De focus is zo op mijn lichaam op zich; Hoe zie ik eruit, Wat kan ik wel/ niet eten, Ik moet nog wel wat meer bewegen vandaag. Alsof er bij alles een achtergrond gedachte ligt van welk effect heeft het op mijn lichaam als ik dit of dat doe. Het maakt verdrietig. Het maakt verdrietig om al die mensen die op deze manier in hun lichaam opgesloten zitten.

Ik hoor stemmen van vroeger en van nu in mijn hoofd.

Ik hoor Mijn vader die mij complimenteert met hoe mooi dun ik ben als ik uit India kom. Hij weet niet hoe slecht ik gegeten heb en hoe miserabel ik mij voel met deze focus op mijn lichaam. Hoe ik elke ochtend om 4uur mijn yoga deed en liggend op mijn rug mijn ribben telde. Borstjes had ik bijna niet meer. Mensen vroegen me of ik ziek was. En ik dacht alleen maar aan dat ik niet dik mocht worden.

Ik hoor mijn coach mij complimenteren over dat mijn buik geen sporen van zwangerschap toont. Dat ik slank ben en grote borsten heb. Dat ik een lichaam heb om te tonen. Ik krijg een compliment over hoe ik eruit zie.

Maar als ik nu zwaarder word, dikker, ben ik dan niet meer mooi? Ik mag dus niet dik worden.

Ik hoor een vriendin mij in de ochtend op het schoolplein van de kinderen zeggen;” wat zie je er goed uit, wat ben je mooi dun!” Dit maakt mij niet blij.

Want morgen ben ik weer zwaarder. En ben ik dan niet mooi meer? Ik moet dus zo dun blijven!

Wat is dit verdrietig. Wat zijn er veel jaren voorbij gegaan met zoveel body

focus zonder echte embodiment.

Wat ben ik dankbaar, dat ik nu voel dat het anders kan. Dat ik daar vrij van kan komen.

Ik Voel nu, ipv alleen maar Weten, dat mijn lichaam een middel is om iets te

Uiten; het Leven, mijn Wezen, Mijn gaven. Mijn Naakte ziel wil zich Uiten.

En daar heeft het een prachtig middel voor. Het Lichaam.

Met het mij ontbloten voor de camera heb ik eigenlijk mijn Ziel bloot gelegd.

En de weg vrij gemaakt. Mij los gemaakt, mij bevrijd uit de gevangenis.

En mij verbonden met mijn lichaam. Het maakt mij Stil van binnen en Springlevend.

Ik ben Bloot

Ik ben Naakt

Ik ben Open

Kom maar leven. Kom.

Want

Daar bij de zee,

Daar bij de zee

Kwam ik Thuis.

Nannie – Netherlands

Cirkel—Ode aan mijn lijf                                    Circle—Ode to my body

De start                                                                 The start

Geboren                                                                 Born
Heel                                                                       Whole
Een                                                                        United
Open                                                                      Open
Blij                                                                          Joy
Geliefd                                                                   Loved

De beschadiging                                                  The Damage

Aangevallen                                                           Attacked
Geschonden                                                           Violated
Vernederd                                                               Humiliated
Beschadigd                                                             Damaged
Verkracht                                                                Raped

Overleven                                                             Surviving

Genegeerd                                                             Ignored
Gehaat                                                                   Hateful
Ontkend                                                                 Denied
Verwaarloosd                                                         Neglected
Verdoofd                                                                Paralyzed
Niet verbonden                                                      Disconnected
Bijna ‘dood’                                                            Nearly ‘dead’

Wakker worden                                                    Awakening

Opstand                                                                 Rebellion
Verzet                                                                     Resistance
Willen helen                                                           Desire to heal
Ontdekken                                                             Discovery
Grenzen verkennen                                               Exploring boundaries
Omarming                                                              Embracing life
Verantwoordelijkheid  nemen                                Take responsibility
Plezier maken                                                        Having fun

De ontdekking                                                     The Discovery

Thuiskomen                                                           Coming home
Beschermer                                                            Protector
Boodschapper                                                        Messenger
Zacht                                                                      Soft
Sterk                                                                       Strong
Seksueel/sensueel                                                 Sexual/sensual
Aaibaar                                                                   Cuddly
Blij/plezier                                                               Joy/ Fun

De cirkel                                                                The Circle

Geliefd                                                                    Loved
Open                                                                       Open
Een                                                                          United
Heel                                                                         Whole
Authentiek                                                               Authentic
Opnieuw Geboren                                                   Born again

This is the circle of my embodiment. By taking my life for real more and more, new circles will open themselves for new adventures and discoveries. They will touch my fears and my judgments. They will touch my hurts of the past and the hurt of generations before me. But most of all they will touch my ability to love and be loved. Sharing my story with the world is part of the healing.

Miryam – Netherlands

Introduction
When I heard about the Embody Project, I was immediately moved by the pureness, strength and openness of the people in Erica’s special photos. I was also moved deeply by her message and the aim of her project. I slept one night over it and decided to participate.

Nine years ago I was very healthy and strong. I was working as an independent artist and teacher of creative techniques in a centre for sick people. Because of my work, I decided to donate my blood for the blood-bank. Unfortunately they discovered that I was very ill; I had hepatitis C. The virus had already made a lot of damage in my body. For me that was a big shock, because I didn’t feel sick at all. Because of the damage done by the silent killer, it was necessary to get a very tough medical treatment: a cure with interferon, comparable with a chemo-cure.

I started with the medication and became very sick. After a six month treatment I was cured for hepatitis, but my body was very damaged by the medication. Because of a rare side effect of the medication, I now had an autoimmune disease called sarcoidosis. The consequence of this disease in my life is: damaged small fibres (neuropathy), limited energy, daily pain in my body, a lot of inflammations in my body and losing my wonderful job in the healthcare field.

During the last few years it’s getting better with the inflammations and my energy. I had made a new start in my life, by working as a volunteer in the hospital as a member of the team that makes television programs for sick children. Very joyful and inspiring work! I felt good in my body, I had adapted the illness in my life and I enjoyed my life. Unfortunately again they discovered two and a half years ago breast-cancer. And again I had the experience that I was very ill, while I was feeling very good. Two weeks after the diagnosis my left breast was removed by operation.

Besides the illnesses, I have had a lots of fun and special moments with my body.  For example the birth of my son, the breastfeeding, the love in my life. I enjoy doing things together with friends, painting, writing, walking, roaming in nature. It’s delicious to feel the wind blowing on my skin, to listen to music and dance with it.

My reason to participate
My body is my temple, my spirit’s house. I always have felt very strong, healthy and positive. I always have believed that I can do everything I believe in. I feel betrayed by my body, because I haven’t felt both times that there was something wrong. My body didn’t give me signals of warning for the hepatitis and the cancer.

They are both hidden killers in silence. But I like my body as it is. However, because of the medication for the breast cancer (hormonal therapy) and the loss of confidence in my body, my spirit sometimes walks a part of the days in the dessert.

Losing one of my breasts was difficult and sad, but facing my mortality was a harder and uncomfortable confrontation. My body feels fragile, but my lust for life is still strong. With participating in the project I want to show my female strength, my dignity, my softness, my humour, my pureness, my support to all people who have lost a part of their body or mind. I am aware of the restriction of my lifetime; for that reason I want to use my days in an optimal way. I don’t have a problem with being naked. A naked human being is natural and pure, we are all born naked. Every body, sick or healthy, has his/her own beauty.

Besides all this, I was curious about Erica and about the experience being a model in a part of an international artwork. Participating gave me the opportunity to be the subject in a composition, for the first time in my life. Normally I am the one who is placing the figures in an artistic context.

About the photo shoot
I like to cook and eat together with people; while we enjoy our meal and richly share philosophy about life. Eating together, for me, symbolizes taking physical and spiritual food. Both are important in life.

The writer Franz Kafka has said:

“Sitting at the kitchen table, the things of life will reveal themselves.”

I feel good by that pronunciation. The kitchen is the heart of the house, the motor of all life. While doing the dishes together, you often have the best conversations and reflections of yourself and each other. Because of my small house, my kitchen table resides in my living room. I use it for everything that is important: eating, talking, discussing, thinking, working, relaxing. That’s why I liked to sit on the table for the photo shoot. The mirror was soon part of the plan. It gave me the opportunity to reflect upon myself, to accept my acquired scars and to heal them.

I felt very comfortable with Erica and we had fun during the shoot. The late morning light and the eye of her camera sliding over my skin, searching for the right composition and illumination. I felt like a model in a painting of Paul Gauguin, pure of shape and strong. In my head played Chaka Khan’s beautiful song: ‘I’m Every Woman, it’s all in me,” and it felt good. Kafka was right; when you just sit yourself quietly down, the things of life reveal themselves!

 

Introductie
Toen ik kennis maakte met het Embody Project, was ik meteen geraakt door de puurheid, de kracht en de openheid van de mensen op Erica’s bijzondere foto’s. Ook haar boodschap en het doel van haar project raakte me diep. Ik sliep er een nacht over en besloot tot deelname.

Negen jaar geleden was ik een gezonde, sterke vrouw. Ik werkte als zelfstandig kunstenaar en gaf les in creatieve technieken, op een dagbestedingscentrum voor mensen met een lichamelijke beperking. Vanwege mijn werk besloot ik om mij aan te melden als bloeddonor. Bij controle van mijn bloed ontdekte ze het hepatitis C virus. Ik bleek dat al jaren in mij mee te dragen. Dat was een enorme shock, aangezien ik me helemaal niet ziek voelde. De sluipmoordenaar had echter al veel schade aangericht in mijn lijf, daarom was een medische behandeling nodig met interferon. Een zware behandeling van een half jaar, vergelijkbaar met een chemokuur.

Ik werd erg ziek van de medicatie. Na de kuur was ik genezen van de hepatitis. Vanwege een zeldzame bijwerking van de interferon had zich helaas een auto-immuunziekte ontwikkeld; sarcoïdose. De gevolgen daarvan op mijn leven waren fors: dunne vezel neuropathie, beperkte energie, dagelijks pijn met veel ontstekingen in mijn lijf en het verlies van mijn fijne baan. De laatste jaren gaat het beter met de ontstekingen en mijn energie. Ik maakte een nieuwe start in mijn leven, door vrijwilligerswerk te doen bij een tv-station voor kinderen in het ziekenhuis. Mooi en inspirerend werk! Ik voelde me weer goed in mijn lichaam, had de ziekte geïntegreerd in mijn leven en ik genoot van alles. Helaas ontdekte ze bij een controle twee en een half jaar geleden borstkanker. Opnieuw had ik de ervaring dat ik ernstig ziek bleek te zijn, terwijl ik me eindelijk weer goed voelde. Twee weken na de diagnose werd mijn linker borst verwijderd.

Buiten deze vervelende ziektegeschiedenis heb ik veel plezier en speciale momenten beleefd met mijn lichaam. Zoals de geboorte van mijn zoon, het geven van borstvoeding, de liefde in mijn leven. Ik geniet van samen mooie dingen ondernemen met vrienden, schilderen, schrijven, wandelen, struinen door de natuur. Het is heerlijk om de wind te voelen blazen over mijn huid, naar muziek te luisteren en daarop te dansen.

Reden van deelname

Mijn lichaam is de tempel van mijn geest; ik heb me er altijd sterk, gezond en positief in gevoeld. Ik ging er van uit, dat je alles kunt doen en bereiken waarin je geloofd. Door de hepatitis en de kanker voel ik me echter verraden door mijn eigen lijf. In beide gevallen voelde ik me juist goed toen het ontdekt werd. Mijn lichaam gaf me geen waarschuwingssignalen. Toch houd ik van mijn lichaam, zoals het is. Alleen zorgt de bijwerking van de hormoontherapie, vanwege de borstkanker, ervoor dat mijn geest soms delen van de dag door de woestijn loopt. Een van mijn borsten verliezen was moeilijk en verdrietig, maar veel zwaarder was de confrontatie met mijn eigen sterfelijkheid. Mijn lichaam voelt fragiel, maar mijn lust om te leven is sterk.

Met mijn deelname wil ik mijn vrouwelijke kracht terug vinden, mijn waardigheid tonen, mijn zachtheid, mijn puurheid, mijn steun betuigen aan alle mensen die een deel van hun lichaam of geest zijn verloren. Ik ben me bewust van de beperkte houdbaarheid van mijn levensduur; daarom wil ik mijn dagen zo optimaal mogelijk benutten. Met naaktzijn heb ik geen problemen. Een naakte mens is natuurlijk en puur; we worden allemaal naakt geboren. Ieder lichaam, ziek of gezond, heeft zijn/haar eigen schoonheid.

Daarnaast was ik nieuwsgierig naar Erica en naar de ervaring om als model onderdeel te zijn van een internationaal kunstproject. Het gaf me gelegenheid om voor het eerst in mijn leven eens zelf het onderwerp in de compositie te zijn. Normaal gesproken ben ik degene, die mijn figuren in een kunstzinnige context plaatst.

Over de fotosessie
Ik houd van koken en samen eten; van onder het genot van een maal rijkelijk filosoferen over het leven. Samen aan tafel gaan staat voor mij symbool, voor het samen nuttigen van fysiek en geestelijk voedsel. Beiden zijn belangrijk in het leven. De schrijver Franz Kafka zei eens:

“Zittend aan de keukentafel, openbaren de dingen van het leven zich vanzelf.“

Ik kan me helemaal vinden in deze uitspraak. De keuken is het hart van het huis, de onmisbare levensmotor. Wanneer je er samen de afwas doet, ontstaan vaak de beste gesprekken.

Vanwege mijn kleine huis, staat mijn keukentafel in de huiskamer. Ik gebruik hem voor alles wat belangrijk is in mijn leven; eten, werken, praten, denken, relaxen. Voor de fotosessie wilde ik daarom op de tafel. De spiegel kwam vanzelf in beeld en gaf gelegenheid tot zelfreflectie, om de opgelopen wonden in mijn leven te accepteren en te helen. Ik voelde me op het gemak bij Erica en we hadden plezier tijdens de sessie. Het late ochtendlicht en het oog van de camera gleden over mijn huid, opzoek naar de juiste compositie en belichting. Ik voelde me als een model in een schilderij van Paul Gaguin, puur van vorm en sterk.

In mijn hoofd speelde Chaka Khans prachtige nummer: “I’m every women, it’s all-in me,” en dat voelde goed. Kafka had gelijk; wanneer je rustig gaat zitten , openbaren de dingen van het leven zich vanzelf!

Ireen – Netherlands

When I first met the Embody Project about a year ago I felt atrracted to it from the very first moment. Without giving any thoughts about it I knew I wanted to participate. Posing in front of a photographer made me freeze anyway, wonder how that is being naked! I really wished to face that challenge.

In the weeks prior to the Project and during the beautiful workshop I became aware more and more of the fact that most of my life I have not been very present in my body. Or put in other words: I had a kind of Love-Hate- relation with my physical body. Whereas I always thought of myself being earthed.

I realized that I, although I also felt a kind of content with my looks and the shape of my body, also carried along my journey some reluctance and anger against it. That’s probably why it burned from inside out through eczema which flames up from time to time.

In the weekend prior to the shoot I accompanied together with other women a sweatlodge ceremony and after the ceremony I was lying down on mother Earth and then I knew this was the place for my shoot. Afterwards I started hesitating again because to me this is a sacred ceremony. Just before the shoot Erica and I explored other possibilities for me, but then I knew the sweatlodge really was my place to give expression to my embodiment.

And there, right on the spot, during preparation and finally the shoot itself, I started to realize what made exactly this place so essential for me expressing my process of Embodiment. By being so open and vulnerable herself Erica gave me such a deep sense of safety and allowance just to be Me totally and utterly! I shared with her the knowledge that the sweatlodge stands symbol for the womb……and then all of a sudden everything came together in a way I never expected!

As long as I can remember, I never felt home or really safe anywhere or with another person. All my life I felt kind of lost on a spot and in a body where I actually did not want to be.

Just there, in that moment, in the womb of Mother Earth, I really felt to the bone and in every cell of my body, how it feels to be Me, to be NOW, in this very moment in the Here and Now. Totally and fully present in this beautiful body of mine. And that I can allow myself to enjoy it.

A true Rebirth!! And a nice starting point for the second half of my Life;))

 

Toen ik voor het eerst hoorde van het Embody Project, was ik er meteen door gefascineerd. Ik heb me dan ook zonder nadenken aangemeld als deelnemer. Poseren voor een fotograaf veroorzaakte in mij altijd spanning, laat staan naakt! Die uitdaging wil ik wel aangaan!

In de weken voorafgaand aan het project en tijdens de workshop werd ik mij meer en meer bewust van het feit dat ik eigenlijk heel lang weinig contact had met mijn lijf. Of anders verwoord: ik had er een soort haat-liefde-verhouding mee….. En dat terwijl ik het gevoel had redelijk geaard te zijn,

Ik realiseerde mij dat ik, hoewel ik ergens wel een soort van tevredenheid had over mijn Looks en de bouw van mijn lijf, ook altijd een soort van aversie en boosheid meedroeg jegens datzelfde lijf. Wat zich hoogstwaarschijnlijk naar buiten brandde in de vorm van eczeem dat in periodes flink kan ontvlammen.

In het weekend voor de shoot deed ik met een aantal vrouwen een zweethut en toen ik na afloop van de hut nog even op de aarde lag, wist ik dat dit voor mij de plek was om de foto’s te maken! In de dagen daarna ben ik daarover gaan twijfelen omdat de zweethut voor mij een heilige ceremonie is. Kort van tevoren heb ik nog met Erica andere mogelijkheden geëxploreerd, maar ik bleef bij de zweethut.

En daar, op de plek, tijdens de voorbereidingen en de uiteindelijke shoot, begon ik pas te beseffen waarom juist die plek voor mij essentieel was in mijn proces van belichaming. Erica gaf me tijdens het schieten van de foto’s door haar eigen kwetsbaarheid en openheid een diep gevoel van veiligheid en er Helemaal mogen zijn! Ik deelde met haar dat de hut symbool staat voor de baarmoeder……. en toen viel er ineens heel veel op zijn plek !

Zo lang als ik mij herinner, heb ik mij nooit ergens of bij iemand thuis gevoeld. Ik voelde me altijd een soort van verdwaald op een plek en in een lijf waar ik niet wilde zijn. En daar, op dat moment, in de baarmoeder van moeder aarde, kon ik in al mijn cellen voelen hoe het voelt om Mij, NU, op dit moment, Hier en Nu te zijn. Helemaal en volledig aanwezig in mijn prachtige Lichaam. En dat ik daarvan kan en mag genieten.

Een ware Wedergeboorte!!! En een mooi vertrekpunt voor de tweede helft van mijn leven.

Theresia – Netherlands

Wednesday Evening

I receive a message via Facebook: Hey little sister, for you a short term choice: a beautiful project and there’s still opportunity to get in…………….tomorrow. Checking what it is, I see it is about being naked on the internet….. Wow, scary, and as I read more, I feel this is the right time and the right thing to do for me. Being on an inner Journey since a couple of years ago, I feel more and more that it is about acceptance, surrender and being right here in every moment. Though this is not easy for me, I feel something deep inside of me, saying ‘just dive into it.’ There is also fear, doubt and judgement coming up. What will other people think and will I ever be able to talk about it?

Thursday

I don’t know why, but I decide to leap into the project, and during and after the workshop, I feel calm and at ease. We arrange my photo shoot for Saturday at noon.

Friday Evening

Together with my youngest daughter, I go to a little cafe for dinner and as we sit there, there is a thunderstorm passing our village. When we arrive at home, it turns out that there was a flood of rainwater mixed with sewage, coming through our house and for me there is the next challenge, with my husband being abroad for a couple of days and my tendency of wanting to be in control and not asking for help. For the first time in my life I just accept all the help that is being offered and the next day it turns out that my house is cleaner then it was since a long time :). I rearrange my appointment with Erica to Sunday.

Saturday

Being named after Theresia from Avila, who wrote about “the Castle of the Soul” in the 16th century, it occurs to me that this embody project for me is about a clean sweep. Cleaning the castle (or fortress!) that I made of my body from all the distortions I’ve build around it to protect it. I am quite happy with my body, although my legs could be less hairy, my teeth could be straighter and my eyes without the dark circles!

Worse is my emotional tendency and the activities of my mind:

– I want to be in control instead of trusting life.

– I always think I know better.

– I give myself away and at the same time, I always look for an answer.

– I feel victimized and act stubborn at the same time.

– I am always decent and hard on myself

Since a couple of months ago, I can see the essential qualities that are lying beneath all the distortions, and it’s time to wash them away. So the qualities can come to the surface again and shine.

Sunday

After the cleaning of my home, it’s time for a good shower to reveal my love and compassion, my strength and my will. It’s time to let joy, lucidity and trust into my life. And after a decade of struggling with Multiple Sclerosis (MS) and loosing the ability to walk very far, it’s time for Serious Me. Not in a selfish kind of way, but in taking care of my body, my life, my castle, my soul. And I end the photo shoot within a minute or so, standing under a cold shower and I feel more alive, happy, shiny and present than ever. And with trusting life, I am very confident about what lies ahead of me. I am thankful to have met you Erica.

Epilogue:

On monday, my daughters go to school and I am alone at home. I realise that I did not feel awkward being naked, while there were being taken pictures of me. My mind starts to argue, you should have felt this or that……..and now these pictures will be on the internet…… and after a while I realise that it is just trying to protect me and that is were it went wrong. Taking pictures of the past and projecting them on my future, over and over again.

The sewer of my mind got stuck with all the negative beliefs, grief, anger and anxiety and flooded!

I Just have to Be, knowing that there is a loving order that will carry me, and that will be way beyond my imagination. Be in the moment, just be present, that’s all I can do…… And take a nice refreshing shower every time I like to do so.

 

Woensdag avond

Ik ontvang een berichtje van mijn oudste zus via Facebook: voor jou een korte termijn keuze; een fantastisch project en je kunt nog meedoen…………..morgen. Als ik kijk waar het over gaat, dan zie ik dat het gaat om naakt zijn op het internet………. Tjezusmina en als ik verder lees, voel ik dat dit voor mij klopt, dat het past bij waar ik mee bezig ben.

Terwijl ik sinds een aantal jaar op een soort Innerlijke reis ben, voel ik steeds meer, dat het voor mij draait om acceptatie, overgave en aanwezig zijn in elk moment. En alhoewel dit niet gemakkelijk voor me is, voel ik  een stemmetje dat fluistert: ‘niet denken, maar doen, en vertrouw’. En ik voel ook een hoop angst, twijfel en oordeel opkomen. Wat zullen anderen wel niet denken en zal ik hier ooit open over kunnen zijn?

Donderdag

Ik weet niet waarom, maar ik besluit om deel te nemen en gedurende en na afloop van de workshop, voel ik me kalm en op mijn gemak. De fotoshoot plannen we op zaterdagmiddag.

Vrijdagavond

Samen met mijn jongste dochter, ga ik naar een eetcafé voor een hapje en drankje en terwijl we daar zitten, is er een wolkbreuk boven ons dorp. En als we thuiskomen blijkt ons huis overstroomd door overtollig regen en afvoerwater. En voor mij betekent dat een volgende uitdaging: terwijl mijn man een paar dagen in het buitenland is en ik de neiging heb om alles te willen controleren en het moeilijk vind om hulp te vragen .

Voor het eerst in mijn leven accepteer ik alle hulp die wordt aangeboden en de volgende dag, blijkt dat mijn huis schoner is, dan het lange tijd is geweest  Ik verzet mijn afspraak met Erica naar zondag.

Zaterdag

Vernoemd naar Theresia van Avila, die in de 16e eeuw een boek schreef genaamd “het kasteel der ziel”, dringt het tot mij door dat dit Embody Project voor mij draait om een grote schoonmaak. Het reinigen van mijn Kasteel (of Fort) dat ik heb gemaakt van mijn lichaam, van alle vervormingen die ik heb opgebouwd, om het te beschermen. Ik ben op zich best tevreden met mijn lichaam, alhoewel mijn benen minder harig, mijn tanden rechter en mijn ogen zonder donkere kringen mogen zijn.

Erger zijn mijn emotionele neigingen en de activiteiten van mijn denken:

  • Ik wil altijd controleren in plaats van het leven te vertrouwen
  • Ik denk altijd dat ik het beter weet
  • Ik offer mezelf op en tegelijkertijd zoek ik altijd naar een antwoord
  • Ik voel me slachtoffer en handel koppig op hetzelfde moment
  • Ik gedraag me altijd netjes en ben hard voor mezelf

En sinds een aantal maanden kan ik de essentiële kwaliteiten  zien, die onder deze vervormingen schuilgaan en het is tijd om ze te reinigen. Zodat de kwaliteiten naar boven komen en kunnen stralen.

Zondag

Na het schoonmaken van mijn huis, is het tijd voor een goede douche, om mijn liefde en compassie te onthullen, mijn kracht en mijn wil. Het is tijd om plezier, helderheid en vertrouwen in mijn leven toe te laten. En na een decennium waarin ik heb gestreden met MS en  waarin ik langzaam steeds slechter ben gaan lopen, is het tijd voor Serious Me. Niet in een egoïstische manier van doen, maar door zorgzaam te zijn  voor mijn lichaam, mijn leven, mijn kasteel, mijn ziel. En ik beëindig de fotoshoot met een minuut onder de koude douche en ik voel me levendiger, gelukkiger, stralender en meer present dan ooit tevoren. En terwijl ik het leven omarm, heb ik veel vertrouwen in de toekomst. Ik ben dankbaar dat ik jou Erica, heb ontmoet.

Epiloog

Op maandag gaan mijn dochters naar school en ben ik alleen thuis. Ik realiseer me dat ik me niet ongemakkelijk heb gevoeld, terwijl ik naakt was en er foto’s van me werden genomen. Mijn denkende geest begint te protesteren, je had je zus moeten voelen of zo…….en nu komen er beelden van jou op het internet……. En na een tijdje realiseer ik me dat mijn denken me alleen maar wil beschermen en dat is waar ik een verkeerde afslag heb genomen. Terwijl ik de beelden van mijn verleden, steeds meer en steeds weer op mijn toekomst heb geprojecteerd, ten aanzien van alle aspecten van mijn leven. Het afvoerputje van mijn denken is verstopt geraakt met alle negatieve overtuigingen, verdriet, boosheid en angst en is overgestroomd.

Vanaf nu hoef ik alleen maar te zijn, in de wetenschap dat er een liefdevolle ordening is die mij draagt en dat is ver voorbij mijn voorstellingsvermogen. In het moment zijn, alleen maar aanwezig zijn, dat is alles wat ik hoef te doen……..en een lekker verfrissende douche nemen elke keer als ik daar behoefte aan heb.

 

Jules – Netherlands

When this project crossed my attention on Facebook I immediately knew that I wanted to participate. I had no idea where and under what conditions the photo had to be made. I trusted the universe that in time my intuition would “know” this.

On the morning of the photo shoot I still had no idea. My lover and I were driving  around through the hills of South Limburg in the Netherlands when we reached a church in a small village. In front of the Church was a big cross of Jesus Christ the symbol of the Catholic Church.

I was raised in a Catholic family and went to a Catholic boarding school where the “faith” was hammered in. I HAD to believe and I didn’t know how. The man on the cross was for me a symbol of suffering, pain and death. How could I believe that this man could save me from my sins. What sins? What did I do wrong? I was just a kid living my life. I grew up with a hate-love feeling about this man on the cross. How could he practice love and at the same time there is so much suffering?

Later came a time in my life where I totally abandoned Jesus, God and the Church.
During a tantra training that I followed years later I discovered that my belief was that God had left me. That there was no God.

After that slowly my interest came back and I began to read more and more. I read books on the life of Jesus, the Bible, and other books about the early history of Christianity.

And there I was standing in front of the church under the cross looking up to this man Jesus. Seeing his face reflecting pain, his arms wide apart. This was  my symbol of death, pain and suffering.

And there with the support of Erica I climbed up the base of the cross, upwards. I was standing there at the same height as Jesus, naked side by side. I looked him in the eyes feeling his presence, felt what was going through him when he was hanging there. Hearing one of his last words “Father, forgive them for they know not what they do.”

I could feel that the suffering—my suffering—was ending here now at this place standing next to Jesus, and he transformed into a symbol of joy and life. I felt my love for him and mankind and his infinite love.

Standing there; alone, naked, vulnerable and high above the ground, I looked down and felt what he felt when he was hanging there at the cross. It was no crucifixion. It was a transformation. A transformation into a different dimension from death and hate to life and love. Forgiveness for everything that happened, a total surrender to the now, this moment.

My heart flooded with love. It was an epiphany, a profound experience. My lover Delilah and the beautiful loving couple Erica and Daniel stood under the cross. Just as in those days: his mother Mary, his lover Mary-Magdalene and his favorite apostle John.

And so I took a further step in the process of truly accepting myself and realizing that I am part of God.

 

Toen dit project voorbij kwam op Face Book wist ik onmiddellijk dat ik hieraan mee wilde doen. Ik had nog geen idee waar en onder welke omstandigheden de foto gemaakt zou moeten worden. Ik had vertrouwen in het universum dat mijn intuitie het op tijd zou “weten”.

De morgen dat de foto genomen zou worden hadi ik nog steeds geen idee. Samen met mijn geliefde reed ik rond door de heuvels van Zuid-Limburg. We kwam aan in een klein dorpje. Voor de kerk stond een groot kruis met Jezus Christus, het symbool van de Katholieke Kerk.

Ik ben opgegroeid in een Katholiek gezin en ging naar een Katholieke kostschool waar het “geloof” er ingehamerd werd.  Ik MOEST geloven en ik wist niet hoe? De man aan het kruis was voor mij een symbool van lijden, pijn en dood.
Op welke manier moest ik geloven dat deze man mij zou bevrijden van mijn zonden.
Welke zonden? Wat had ik verkeerd gedaan? Ik was maar een kind. Ik groeide op met een haat-liefde gevoel voor deze man aan het kruis. Hoe was het mogelijk dat hij liefde uitdroeg en dat er tegelijkertijd zoveel lijden is?

Later kwam er een tijd in mijn leven waarin ik Jezus, God en de Kerk totaal verliet. Tijdens mijn tantra training, die ik jaren later volgde, kwam ik er achter dat God me verlaten had. God bestaat niet.

Hierna kwam mijn interesse terug en begon ik boeken te lezen over het leven van Jezus, de Bijbel en andere boeken over het begin van het Christendom.

En daar stond ik dan, voor de kerk onder het kruis opkijkend naar Jezus aan het kruis. Ik zag zijn gezicht dat pijn uitstraalde, zijn armen wijd uit elkaar. Dit was mijn symbool van dood, pijn en lijden.

En toen, met hulp van Erica, klom ik op de basis van het kruis. Ik stond daar op dezelfde hoogte als Jezus, naakt naast elkaar. Ik keek hem in de ogen en voelde zijn aanwezigheid, ik voelde waar hij doorheen gegaan was toen hij daar hing. Ik hoorde een van zijn laatste woorden ” Vader vergeef ze, ze weten niet wat ze doen”

Ik voelde dat het lijden, mijn lijden, hier stopte. Hier op deze plaats staande naast Jezus. Hij transformeerde in een symbool van plezier en leven. Ik voelde mijn liefde voor hem en de mensheid en zijn oneindige liefde.

Ik stond daar, alleen, naakt, kwetsbaar en hoog boven de grond. Ik keek omlaag en voelde wat hij voelde toen hij daar aan het kruis hing. Dit was geen kruisiging, dit was een transformatie in een andere dimensie, van pijn. lijden en dood naar leven.

Vergeving voor alles wat er gebeurd was, een totale overgave in het nu, in dit moment.

Mijn hart stroomde vol met liefde. Het was een openbaring, een diepgaande ervaring. Mijn geliefde Delilah en Erica haar geliefde Daniel stonden onder het kruis. Hetzelfde als in zijn tijd: zijn moeder, zijn geliefde Maria-Magdalena en zijn favoriete leerling Johannes.

Op deze wijze zette ik een volgende stap in het proces van mezelf accepteren en de realisatie dat ik een onderdeel van God ben.

Jeroen – Netherlands

When the Embody Project came along, I was struck immediately. It was awesome. As an amateur photographer I really like the photographs. As a naturist I like to be naked whenever and wherever possible. Without clothes we are all equal. Common nudity might well be the key to the transformation of the world into the new era. Imagine…

My feminine side has prevailed for many years, because I never learned how to develop my masculine side. Working with the chainsaw brought a big change, it triggered something in me. So aside of being in nature, dancing naked, and caring, I learned action, courage, and yes, killing (trees) like a primordial hunter.

Showing both aspects as a participant in the project is quite healing. Like the Yin & Yang symbol the contrast shows in the picture: the destroying (yet wood and fire providing) power of the chainsaw and the subtlety and vulnerability of life.

There is consciousness, awareness. Consciousness creates matter. It creates life because it wants to collect experience in matter. Our body is an interface between consciousness and matter. Through our five physical senses information is passed from matter to consciousness.

There is a flow in the opposite direction too: information from consciousness into matter. It’s called intuition.

This is one of the reasons why our body is so special. Let’s stop hiding it, let’s start honouring it again.

Being naked helps me celebrate sexuality, the ultimate creative, life-giving energy. Being naked unites me with nature the natural way, the sexual way. So what a pity that we have to hide the beauty of our body too often, because of the beliefs of too many people.

It is my sincere wish that these beliefs may be gone one day, and that we can celebrate nakedness again, any time, anywhere.

Namasté.

 

Vanaf het eerste moment heeft het Embody Project me geraakt. Het raakt me als amateurfotograaf. Het raakt me als enthousiast naturist. Zonder kleding zijn we allemaal gelijk. En gemeenschappelijke naaktheid zou wel eens de sleutel kunnen zijn tot de overgang naar de nieuwe tijd. Stel je toch eens voor…

Lange tijd heeft mijn vrouwelijke kant gedomineerd, omdat ik nooit geleerd heb hoe ik mijn mannelijke kant kon ontwikkelen. Maar het werken met de motorzaag heeft een grote verandering teweeg gebracht, het maakte iets in me los. Dus naast het in de natuur zijn, naakt dansen, verzorgen, heb ik kennis gemaakt met actie, moed, en zelfs doden (van bomen), als een oerkrijger.

Het was erg helend om deze beide kanten te tonen in de sessie met Erica. Als een Yin & Yang symbool staat het contrast in de foto: De vernietigende (maar uiteindelijk hout en warmte voortbrengende) kracht van de kettingzaag en de subtiliteit en kwetsbaarheid van het leven.

Er is bewustzijn. Bewustzijn creëert materie. Het creëert leven omdat het ervaring wil opdoen in de materie. Ons lichaam is het raakvlak tussen bewustzijn en materie. Via onze zintuigen sturen we informatie door van materie naar bewustzijn.

Er is ook een tegengestelde stroom: de informatie die van bewustzijn naar materie gaat. Dat is intuïtie.

Dit is een van de redenen waarom ons lichaam zo bijzonder is. Laten we het niet meer verstoppen, laten we het in ere herstellen.

Naakt zijn versterkt voor mij het eren van de seksualiteit, de ultieme creatieve en levenbrengende energie. Naakt zijn verbindt me met de natuur, op natuurlijke – seksuele – wijze. Wat is het toch jammer dat we de schoonheid van ons lichaam zo vaak moeten verbergen, alleen maar door ‘het geloof’ van zovele mensen.

Het is mijn diepe wens dat ‘dat geloof’ op een dag verdwenen is, en dat we weer onze naaktheid kunnen en mogen vieren. Altijd en overal.

Namasté.

Emily – USA

I am Emily: daughter of Cynthia, daughter of Virginia, daughter of Ruth.

I am Emily: mother of Tulsi, mother of a child in my womb, soon to be birthed into this world.

 

What do I hold in my body from these grandmothers of mine? Things left undone from their lives, things still to be discovered in mine. I hold the potential of life; I hold the seed of my grand-daughters.

I hold life, a child created through the merging of two souls.

 

I hold creative passion, a vision of my life to be expressed. The weaving of my lineage from both father and mother lines. The hope that I will carry through with their wills yet to be fulfilled. The knowing that I bring something all of my own to this life, a purpose and a dream.

 

How is it that I am so much of them and yet, I am so much of myself. A body, a woman, a soul, seeking.

 

Seeking acceptance, seeking love, seeking beauty, seeking sense of self.

 

I am a mother too. Sometimes, I give myself up completely for my children. My body, my solitude, my dreams. For but a moment in this blink of a life. To guide them, to welcome them, to teach them, to let them teach me.

 

Today, I surrender. Today, I am naked. I am none of these things and yet I am everything. Without anything surrounding me, how do I define myself? How do I feel embodied when I am exposed, without my crafts, without my children. How do I feel myself when I am away from my garden, my herbs, my music, my spinning, all of the things that I feel are a part of me?

I realize that my body tells my story. My bulging belly, my full breasts, the stretch marks of my hips, the tinge of gray on the top of my head. The way my hips curve, the way the moons appear so starkly on my back, reminding me of my connection with solitude, cycles of death and turning inward.

 

I know myself and that is what truly matters. To be here in the world, shining, and doing my part.

But I am not here to be looked at and judged. I am here for me.

Becky – USA

What Are Secrets Anyway?

 

Pre-Project– Some Context

I actively initiated my healing journey, or maybe it actively initiated me, in 2007.
Either way, something began then that I haven’t been able to stop. It’s not that I’ve
wanted to stop it (okay, perhaps at times); it’s that my life really has organized itself
around a perpetual healing since recognizing and owning that I even needed to be healed in the first place.

 

Almost-Project– Email to Erica

Subject: Even as I write this…

Message: I can feel the anxiousness welling up behind my throat, within my solar plexus.
I am struck by how clear it is that this seems like the next step for my healing. And I am
terrified. Which makes me want it more.

Before you take this amazing work on the road, may I request an interview?

 

Project Prelude– The Interview

I have no expectations. I feel surprisingly at ease. Things are unfolding. Layers are getting peeled back…

There’s my embodied story. It is a tale of pushing my body to do coordinated
things and agile things and strength things. And trying desperately TO gain positive
attention for “these” things.

There’s my disassociated embody story. It is a tale of pushing my body to do risky
things and harmful things and painful things. And trying desperately NOT to gain any
attention for “those” things.

And then there is the story I have about both of those experiences of my
embodiment, the story that suggests that one is “better” than the other, or the story
that one somehow absolves me of the other.

 

Project Composition– The Shoot

Again, I have no expectations…Or so I thought…leading into the shoot. Then it hits
me…about 2 minutes before Erica is due to arrive…My body feels dense and achy.
My mind races with: I can’t do this. How will I do this? Why am I doing this?

I do it nevertheless. And I feel curious while I am doing it. I ask myself: What does
any of it mean, or what will any of it mean?

 

Project Intermission– The Purging

Four hours after the shoot ends, the purging begins. Even though it’s a literal purge,
its figurative nature is unmistakable. The thought that holds me through it all (even
if it didn’t make it to my conscious awareness until now) is: I don’t have to continue
holding onto this story, to these stories.

 

Project Postlude– The Synthesis

Attempt to Write the Essay Two Days After the Shoot-
My body has its secrets. It always has. It probably always will…

In the healthy, lighter, more exuberant side of life, its secrets are… While
in the not-so healthy, darker, more shadowy side of life, its secrets are…

Attempt to Write the Essay Six Days After the Shoot-
My body had its secrets. It guarded them vigilantly. The “good” ones and the “bad”.

It doesn’t want that for itself anymore. It doesn’t want to see or describe itself in the
context of “good” or “bad”, “right” or “wrong”.

It wants a new language for its experiences, words and ideas that allow it to be what
it is, or, to put a twist on a poem Derek Walcott wrote, words and ideas that will allow
me to: greet myself arriving at my own door, in my own mirror, with elation.

 

Post-Project– To be continued…