Luz and Sandra 082014-193b

Luz + Sandra – USA

/in /by

Luz

My mother’s eyes beam the most astonishingly brilliant blue light. I am looking into her eyes, at her mouth, her familiar face, surveying her scarred and boyish chest. We stand side by side, her hand securely in mine. Under this big sky, my most prominent awareness while Erica photographs us is not of my nakedness but awe of my mother’s full bloom radiance. Her beauty is arresting. She is unselfconsciously joyous and laughing, her eyes are lit up; “I trust you”, they say. My mother – still alive after a decade of cancers, euphorically happy, unashamed of her body, is holding my hand, posing naked with me! What do I feel? Ecstatic love! A vibrational current of love between my mother and myself, both of us so alive in our perfect bodies. Right now, I am my favorite me, living my ridiculously magical life.

But the magic and miracle of this moment is borne out of the shadow of contrast. 30 years ago, Sandra and I were different people; we were not holding hands nor did we know trust or joy. The love I felt for my mother was deep but I often couldn’t reach her. We come from a long lineage of suffering and we both internalized that poisonous family inheritance; generations of ancestors barely surviving in loveless landscapes. I left home at 14, carrying my story of the alien sensitive son born into an unhappy family. I learned to present my otherness and struggle like medals of survival and strength, but also flaunted them as my big excuse. The experience of living in my body was painful and I ached to check out. High, laying in bed alone, running my hands over my skinny boyish ribcage and protruding pelvis reminded me of the photos I had seen of naked men in concentration camps, the life starved out of them. I was attracted to the masculine, confident matinée men but the boy in the mirror had none of their qualities. I saw no beauty and felt betrayed. In a recurring dream, I was on my knees in front of a high ancient wall made of yellow stone and sand. I heard celebratory gypsy music, smelled aromas of cooking meat and the fragrances of fruit and flowers. There were sometimes cracks in the wall through which I saw men and women dancing, and heard clapping, song, and laughter. Joy existed as a concept because I witnessed it there, but in the dream I was always alone outside the wall, drawing in the sand and desperately unable to find a way through or over it.

Fast forward. Study, work, keen sensory observation, friendship, inter-relationship, sex, tribe, yoga, mind-expanding drugs, and a golden godson born to teach me how to love something undamaged. All these teachers, breathing surrender into my suffering. Fueled by will, fierce curiosity and that dream, I left America over and over, traveling among the descendants of slaves and conquerors, Nazis and victims, survivors of war, everywhere reflections of wealth and starvation. Spiritual warriors and wise medicine people of ancient tribes taught me new languages of being human. Exhale grief, inhale wonder, exhale resentment, inhale gratitude… Gratitude teaches me the vibration of internal freedom regardless of circumstance, joy through contrast of pain, and that abundance and generosity can bloom out of scarcity. Life is what you pay attention to. My painful stories lost their purpose and peeled away like layers of dead skin, to reveal a man vibrantly alive. All this time, Sandra has also been doing her work, finding her way, bravely trusting and surrendering to her many teachers. Forgiveness is the ultimate high.

I am 46 and Sandra is 73. United and completely naked, we are liberated even from our old stories. We are mother and son, eternal friends and companions in the great mystery, conspiring to heal our lineage. I dance joyous gratitude for my ancestors, who gave life to this miraculous body and set me on a rich path of discovery and transformation. I also offer this reflection of us to our culture, so alive with evolution yet still poisoned by institutional shame and fear. I’m whispering to you that I found my way to the other side of that wall and I am dancing and laughing, saturated in nourishment, abundance and love.

 

Sandra

I’m overflowing with gratitude to Erica and my youngest son, Luz, for helping me on my journey to let the light within me shine through and aid in my transformation as I approach my 74th birthday. It was with a long lost feeling of childish joy and abandon, that I romped unfettered by clothing, through the green grass I seldom see in the Southern Arizona desert where I live, and felt the sunshine and cool breeze on my naked skin. Sharing the experience with my son made it so much more special, almost sacred.

The seed of Luz was planted and grew in my womb after three previous children, as the marriage to their father was ending, and was by far my easiest pregnancy. I fell instantly in love with him as he struggled to take his first breath and survive his first difficult year of life nourished by my love and breast milk. I saw his determination to grow up and show all who met him just how loving, magnificent, unique and gifted he was, even as a small child. Curiosity, compassion, understanding and loving for all creatures and cultures has made him truly a man of the world.

The doctors with all their cutting have not been able to eradicate the inner beauty I have finally learned to feel from my creator about myself and my deep connection to those around me. Walking back to the car after the photo shoot, I felt a profound sadness for my Grandmother, who was so ashamed of her mutilated body after losing her second breast to cancer, whom I helped bathe while still in my early teens. I give thanks for the love and nurturing I received from my late husband Edwin over nearly 20 years, who taught me to be true to myself. I gradually learned to forgive those I had allowed to intimidate and hurt me in the past, and am now able to bathe them in love and understanding. I’m more at peace with myself and with those around me than ever before, and live much more in the present, not regretting the past or worrying about the future. I’m working on compiling the stories of my family, reweaving the negative into a rich and beautiful tapestry I can pass on to my children, grandchildren and great grandchildren, and those yet to be born. I’m free of the tight restraints of being born into a repressive wealthy society of the 1940’s. I see the progress we have made as a society in the eyes and behavior of my lovely daughter and two beautiful adult granddaughters. I want to dance naked in a body who has survived too many assaults to count. I’m a thriver, not a survivor, living with cancer.

Deena 072914-284

Deena – USA

/in /by

I don’t know what I look like.

I have to start there. It’s been floating around this past week repeatedly since I scheduled my photo shoot for The Embody Project. Erica just left after taking a generous amount of photographs while I hung around my living room unclothed, completely free to ponder myself in the flesh in front of a lens, and the fact remains…

I have no idea what my body really looks like.

Most of the thoughts that swirl through this awareness have an ambivalent, edgy, disloyal relationship with this thing I call “my body.” One moment it’s beautiful, sensual, feminine, miraculous. The next it’s too thick, soft, wrinkled, and undesirable. Which reminds me of the mythic shape-shifter, the trickster… in this case an experiential collection of sensations, images, and thoughts combining together in different formulations, different dreams, depending on the context, depending on the dreamer. All of which begs the follow up question, does my body “really” look like anything at all?

My mother once told me that when I was in my youth, I was the most beautiful person she had ever seen. I’ve never told anyone she said that, afraid it would sound like bragging. I’m touched by it though, in part, because I look so much like my mother and, in part, because I’m sure she didn’t see herself that way. The funny thing is she probably doesn’t recall ever having said or thought it now. It’s just a string of words hinged to nothing solid.

I’ll be fifty-four in two weeks. This body is aging. My breasts are less full, my flat ass is getting flatter, and my face looks tired even after a good night’s sleep. My right knee has recently felt stiff and I have saggy dimpled skin on my arms and thighs which was never quite like that before, but I can’t pretend that issues with my body are newly related to age. I need only root around my cache of memories to find a theatrical dark saga played out over decades of feeling self-conscious and confused in response to this collection of bone and flesh.and yet, I’m hesitant to drag them out here, onto the page, because they seem so old and frayed. The stories have lost most of their fascination and meaning now. And yet, to do this project, I’m going there at least this one last time, if only briefly.

Beginning in early childhood, I received inappropriate sexual attention and the pattern continued through high school and into my early twenties. Those experiences colored my sense of self, safety, and worth more than I realized for a very long time. About nine years old, inspired by stick thin fashion models, I went on my first diet. Innocence became purging, bingeing, hiding food, eating until I made myself sick, starving until I was lightheaded, hating the currency of my body, confusing love with need, sex with love, need with survival. I learned to smile, to never tell the truth, to cry and say I’m sorry instead of what in the world makes you think that’s an appropriate thing to do or say?

I’ve lost about twenty pounds over the last six months. I exercise regularly and eat with care. I’ve lost body fat and inches and my clothes fit looser, yet every morning I get up and look in the mirror and I have no idea how those numbers translate. Nothing seems definitive or settled about it. Just like my age. Just like everything, really. None of it is who I am.

In a certain way, getting older is a relief. And in another way, it can feel like a betrayal. I think about it differently all the time. Sometimes I’m shocked to remember my age or to see my face or my arms or my thighs in a certain light. And sometimes I love this aging process, and I’m fascinated by it. There is nothing to hold onto, not even stories of the past. Everything that used to define me becomes more and more transparent, slippery, unreal, like a house of cards I thought I lived inside of but now, well…

I have no idea what I really look like… or if I really look like anything at all.

Delilah_062714_0123

Delilah – Netherlands

/in /by

Brick wall of the church surrounds me while standing naked on a supporting base. This was the former place of a statue of the Catholic Church. Looking out on a luxury graveyard.

We are in the south of the Netherlands where the church still has members. I was born as a Catholic girl by the name Maria. I felt the energy of that name my whole life, until a few years ago. Then the name Delilah came in. It’s coming form the words Delight and Delicious. And now I’m growing into that energy with my body. Because I’m opening up and awakening.

With that transformation I’m embodying the ‘paradigm shift’, what is taking place all over the world. It’s a shift from experiencing authority outside of ourselves, back to the power inside. Where a few powerful individuals took and got the power over people for ages, as in the Catholic Church, now the power comes back to all individuals.
So I’m letting go of the old belief systems. I’m discovering what I want, what I choose, need and am really longing for. I give myself time to find out. So I stopped working. I worked and studied for 30 years, all based on these old belief systems.

And in this shift I’m getting closer to a real connection with the Earth and the Universe. Connection with my own energy source. I remember a former life where I was connected with mother earth. She nurtured me and I was her servant. Working together in love and gratitude. I deeply love this planet.

So, the dependency of the energy from the other, with taking and giving, is decreasing. And I learn how to really accept the other who they are. I can, because I don’t need the other for the purpose of their energy anymore. And therefore in relationships I learn how to be in power-with dynamics, instead of power-over dynamics. And then the drama floats away and the suffering ends. It’s the symbol of the cross; horizontally and vertically energy in balance.

Growing to this balance, I’m burning through ego issues, illusions fall, blockages dissolve, the body de-armours from harnesses. And then something new is coming through. It’s life-force energy, kundalini energy, sexual energy flowing, arising. Awakening my glands, my heart, sexual organs, the nervous system, my brains and all the cells. They are becoming orgiastic, vibrant and alive.

And that’s what I’m feeling right there in that moment, where everything comes together in the here and now. First I was unstable and focusing not to fall. But when I let go of the fear I centered myself and felt my body, the surroundings and these loving people (Jules, Erica and Daniël). No fear of the church and the environment because they don’t have any power over me anymore.

The power is building up inside. And I felt my body; the energy comes in and I started to come alive, to fly, free from the supporting base. No more restrictions. Just space, openness, love, breathing, freedom in a beautiful naked body of a Woman. Enjoying. Celebrating Life. Celebrating all connections. Feeling born again, and again, and again….in every heartbeat, renewing this wonderful, intelligent, holy, sexy Body.

 

Stenen muren van de kerk omhullen mij als ik naakt op de sokkel sta. Hier stond ooit een beeld van de katholieke kerk, uitkijkend over een luxe begraafplaats. We zijn in het zuiden van Nederland waar de kerk nog steeds leden heeft.
Als een katholiek meisje ben ik geboren met de naam Maria. In mijn leven voelde ik de energie van die naam, tot een paar jaar geleden. Toen kwam de naam Delilah bij me binnen, ontsprongen uit de woorden Delight en Deliscious groei ik nu in die energie met mijn lichaam. Ik wordt steeds meer open en wakker.

Met die transformatie belichaam ik de verschuiving van het paradigma, wat zich in de hele wereld afspeelt. Het is een verschuiving van macht ervaren buiten jezelf naar macht en kracht in jezelf.
Waar een paar krachtige leiders de macht namen en kregen over de mensen, zoals in de katholieke kerk, komt nu de macht terug naar het individu.
Dus laat ik conditioneringen los. Ik herontdek wat ik echt zelf wil, nodig heb en naar verlang. Ik geef mezelf de tijd om het te laten ontvouwen. Daarom ben ik gestopt met werken. Ik werkte en studeerde de laatste 30 jaar, vanuit die conditioneringen en deze ‘oude’ geloofssystemen.

Deze transformatie brengt mij dichter bij de verbinding met de aarde en het universum. De verbinding met mijn eigen energiebron, mijn hart. Ik herinner me een vorig leven waar ik verbonden was met moeder aarde. Zij voedde mij en ik was haar dienaar. We werkten samen in liefde en dankbaarheid. Ik hou zielsveel van deze planeet.
De afhankelijkheid van de energie van de ander, met geven en nemen, neemt af. En zo kan ik leren hoe ik werkelijk de ander kan accepteren voor wie die is. Dat kan ik omdat ik de ander niet meer nodig heb, niet meer afhankelijk ben van zijn energie. En daardoor leer ik in relaties mijn kracht samen te laten werken met de dynamiek in plaats van het beheersen van de dynamiek. En dan verdwijnt het drama en stopt het lijden. Het is het symbool van het kruis: horizontale en verticale energie in balans.

Groeiend naar deze balans, brand ik door ego issues, illusies vallen weg, blokkades lossen op, mijn lichaam ontkrampt van haar harnas. En dan komt er iets nieuws doorheen. Het is levenskrachtenergie, kundalini energie, seksuele energie die ontspringt en stroomt. Het maakt mijn klieren wakker, mijn hart, mijn seksuele organen, het zenuwstelsel, mijn hersenen en alle cellen.
Alles wordt orgiastisch, vibrerend en levendig.

En dat is wat ik op dat moment ervaar, wanneer alles bij elkaar komt in het hier en nu. Eerst voelde ik mij onstabiel en focuste ik om niet te vallen. Maar dan liet ik de angst los en ik centreerde mezelf, voelde mijn lichaam, de omgeving en deze lieve mensen (Jules, Erica en Daniël). Geen angst voor de kerk en zijn omgeving omdat ze geen macht meer over mij hebben. De kracht is van binnen aan het opbouwen. Ik voelde mijn lichaam; de energie komt binnen en ik begin me levendig te voelen, alsof ik vlieg en los kom van de sokkel. Geen beperkingen meer. Alleen ruimte, openheid, liefde, ademen, vrijheid in dit prachtige naakte lichaam van een vrouw. Genieten.
Vieren van het leven. Vieren van alle verbindingen. Steeds weer opnieuw geboren worden in elke hartenklop, vernieuwd zich dit wonderbaarlijke, intelligente, heilige, seksuele Lichaam.

Ellen_070514_0119

Ellen – Netherlands

/in /by

I LOVE THE BODY

-This Embody Project ….was a journey, it confused me and I had a magic experience!-

I love the body, I am fascinated by it for many reasons (for the constructions – the best piece of architecture EVER, how it works, what is does, as ‘translator’ of feelings, expression of the inner worlds and as ‘tool’ for healing). For this reason the body is the central subject in my artwork, and so of course I liked to join this Project.
Then I realized it was not about my relationship with THE body, but about my relationship with MY body…

My body: female and androgynous… how do I relate to that?
It felt uncomfortable being confronted unexpectedly with this issue.
I believe the body is an expression of who you are, and I have a female body but not feeling feminine as it ‘should be’. I sometimes wish I were a ‘normal heterosexual woman’ so that I could identify better with being a woman.
I see my body as a materialization of a deeper thing: Having had stories with men in past lifes it ‘felt better now in this life’ to ‘be’ a lesbian with an androgynous appearance. I am even questioning my being lesbian, which brings up questions about me as a woman.
And here also my body-appearance comes in sight: I like to be a woman, but do I feel that way….?
What does my androgynous body tell me? Can I love myself with my body as a full translation of the choice that ‘I made’ about where to be in this life: Female, but different, because of this never feeling totally part?

The photo shoot…
Having dropped the ‘art-approach’ I chose to be in nature on this day where the weather showed its variations. It took a while to find the right location, and when we were there, finally in the open at the lake-side, suddenly the wind started to blow… and kept on blowing…!
YES…!
All at once I felt so alive, powerful and joyful in a tremendous way, feeling my body responding to the sudden wind, waves on the water, waving grass, sound of the trees and sun on my skin. And I started to dance with nature, enjoying the elements and surprisingly enjoying being me…! Like weather and me were resonating with each other. My thoughts disappeared, judgements and concepts dissolved.
It became a celebration of pure energy, and part of that energy was ‘me’. In it I felt tremendously confident and at ease with ‘my’ femininity and masculinity as a balanced mixture, and I enjoyed being one with the environment like this. Receptive and strong, loving, grounded, and fully connected with every-thing. It felt so natural and powerful… being all that I am!

This experience stays with me, it was very transforming. Without judgements and concepts there remained only Being, loving, and potential. Since then I feel more connected, FREE in being me, grateful, and filled with a new feeling of inner joy.


IK HOUD VAN HET LICHAAM

-Dit Embody-Project…was een reis, het verwarde me en ik had een magische ervaring!-

Ik houd van het lichaam, ik ben er door gefascineerd om vele redenen (vanwege de constructies – het mooiste stuk architectuur o-o-i-t -, vanwege hoe het werkt, wat het doet, als vertaler van gevoelens, expressie van wat in het binnenste leeft en als ‘gereedschap’ naar heling). Om deze reden staat het lichaam altijd centraal in mijn werk (beeldende kunst), dus, natuurlijk wilde ik meedoen aan dit Project.
Toen realiseerde ik me dat het niet ging om mijn relatie met HET lichaam, maar om mijn relatie met MIJN lichaam

Mijn lichaam: vrouwelijk en androgyn…hoe kijk ik hier tegen aan?
Het voelde oncomfortabel om hiermee ineens geconfronteerd te zijn.
Ik geloof dat het lichaam een uitdrukkingsvorm is van wie je bent, en ik heb een vrouwenlichaam maar voel me niet vrouwelijk zoals het ‘zou moeten zijn’. Soms wilde ik dat ik een ‘normale heteroseksuele vrouw’ was zodat ik me beter zou kunnen identificeren met het vrouw-zijn.
Mijn lichaam zie ik als materialisatie van iets diepers: In oudere levens ervaringen met mannen gehad hebbend ‘voelde het voor dit leven beter’ om nu als lesbische vrouw met een androgyn uiterlijk door het leven te gaan. Ik stel me zelfs vragen over het lesbisch zijn, wat weer nieuwe vragen oproept over mezelf als vrouw. En hier komt eveneens mijn lichaams-uiterlijk naar voren: Ik vind het fijn een vrouw te zijn, maar voel ik dat ook zo…?
Wat vertelt mijn androgyne uiterlijk mij? Kan ik van mezelf houden met mijn lichaam als een volle vertaling van een keuze die ik ‘maakte’ over waar ik wil zijn in dit leven: Vrouwelijk, maar anders, hierdoor meestal zonder een gevoel van ergens bij te horen?

De fotosessie….
De ‘kunst-benadering’ losgelaten hebbend koos ik ervoor om in de natuur te zijn op deze dag waarin het weer zich van verschillende kanten liet zien. Het nam enige tijd om de juiste locatie te vinden, en toen we daar waren, uiteindelijk op een open plek aan de rand van het meer, begon het ineens te waaien …en het blééf maar waaien…!
YES…!
Opeens voelde ik me vol leven, krachtig en vol plezier op een geweldige manier, ervarend hoe mijn lichaam reageerde op de plotselinge wind, golven op het water, golvend gras, geluid in de bomen en zon op mijn huid. Ik begon te dansen met de natuur, genietend van de elementen en verrassend genoeg te genieten van het zijn van mezelf…! Alsof het weer en ik resoneerden op elkaar. Mijn gedachten verdwenen, oordelen en concepten losten op.
Het werd een viering van pure energie, en deel van die energie was ‘ik’. Binnen dit alles voelde ik me vol vertrouwen en op mijn gemak met ‘mijn’ vrouwelijkheid en mannelijkheid als een gebalanceerde mix, en ik genoot ervan me op deze wijze één te voelen met mijn omgeving. Ontvankelijk en sterk, gegrond, en volledig in verbinding met al-les. Het voelde zo natuurlijk en zo krachtig…te zijn die ik ben!

Deze ervaring blijft bij me, het was enorm transformerend. Zonder oordelen en concepten bleven er over het Zijn, het houden-van en potentie. Sindsdien voel ik me meer in verbinding, VRIJ in het mezelf zijn, dankbaar, en gevuld met een nieuw gevoel van innerlijk plezier.

Xandra 070614-181

Xandra – Netherlands

/in /by

The day
Clouds were gone
Rain stopped
The sky was turning purple and blue
And I was there, pure & naked

The start
I started my Tai Chi Stick
to comfort myself
to BE at the land’s end, on the crossing
of land & sea, water & air, air & earth
I was there
Totally in balance and perfectly fine.

For a while

Lens to be changed
Zoom in, Zoom out
Silence is there
A little boredom, ………………, creativity comes

I turned
Around and around and around
Magic & Wild

Time to move forward

I started my Tai Chi Stick
My feet in the water, nice and cool
Unbalanced and muddy
Losing control
Out of the flow
And the sun is still there
And I,
I am perfectly fine

Before
Yeah, there was something about fear
To be seen by my friends, my family, my colleagues, my neighbours
Oh No
What will they say?
I will know it one day
Because
I was there, standing with my stick, naked
On the crossing of of land & sea, water & air, air & earth

My fire inside, the fire of life

Afterwards
No words, I said
And the Silence was broken

I stood up and walked into the world
Breathing fresh air
Life Energy
In abundance
My Fire inside

I really recommend playing with sticks! Especially naked on the beach.

Xandra

POST SCRIPT
Fear is the future
Writing this piece
What may they think?
Revealing my Soul
That will be next
New horizons
To be discovered

It might be with you

 

 

De dag
De wind waaide de wolken weg
De lucht kleurde
Roze, blauw en een flintertje geel
En ik was daar, puur en naakt

De start
Daar stond ik dan
op het strand

Mijn stok en ik, helemaal alleen
Mijn stok om te slaan
te verdedigen
Mijn stok om te staan, te staan als een boom
Mijn stok als steun
Mijn stok om te dansen
De dans van het leven

Mijn stok en ik, samen een

Voor even

De lens van de camera wisselt
Zoom in, Zoom out

De stilte is daar
Verveling ontstaat, ………………,
Even niets verwordt tot de creatie van iets

De stok en ik, ik draaide en draaide en draaide
Magisch verbonden
Met het grote geheel
Wild, wijds & wonderful

Momentum

De volgende stap

Daar stond ik dan, mijn voeten in het water
De stok en ik, in de dans van het leven

Water stroomt
Het zand kriebelt onder mijn voeten
Wiebelig
Wonderlijk
Wonderlijk fijn
Daar op het strand, zo in balans met de onbalans

De zon schijnt en de wind waait
En ik
Ik ben

Van te voren
Ja, daar was iets van angst
Angst om gezien te worden
Angst voor de afwijzing
Wat gaan ze zeggen?
Of nog erger, ze zeggen niets

Helemaal alleen, dat is de angst
Misschien valt het mee
Ik ga het weten
Want ik was daar, daar
op het strand
samen met mijn stok, puur en vrij

Vol energie, vurig en warm

Na afloop
Geen woorden, zei ik
De stilte brak

Ik stond op en stapte in de wereld
Ademend
Frisse lucht
Weelde
Een oneindige warmte

Spelen met ‘n stok, zo naakt daar op het strand
Ik kan het aanbevelen

Xandra

Post Script
Dit was het NU
NU, NUDE, Naakt
Lichaam
De volgende stap
Het ontblooten van de ziel
Fileermesje en een grote lamp
De ziel in het licht zetten

Ik ben zo nieuwsgierig
Wat ga ik ontdekken?

Als ik mijzelf zie, kan ik jou zien
Pas dan
Puur en vrij

Echt

Finneke 0094a-2

Finneke – Netherlands

/in /by

There by the sea

Clouds

Wind

Cold

Naked

Naked into the sea

Naked into the waves

The water so warm

The waves so soft

And I swim

In the sea

Naked

Timeless

Everything falls away

I am coming home

In my body

My body is a house for the first time

A Home

No more jail

My body has always felt like an awkward jail. I was locked in a body that was not good enough. It was too fat. It was too ugly. I was so aware of my body and I did not want to be in it. Dis-connected and very much tied.

There, at the sea

Everything fell off

Now I am able to feel intensely that it is such a waste of time. It is such a waste of energy. To dislike my body this way. The focus has been so much on my body; how do I look, what can I eat or Not eat, I have to exercise a bit more. Or I have to meditate to become free from it. It has been a background thought going on with everything: what will be the effect on my body when I do this or that. It makes sad. The thought of so many people being locked in their bodies makes me sad.

I hear voices from past and present in my head.

I hear my dad complimenting me about how beautifully thin I am when I came home from a year living in India. He did not know how bad i have been eating. How miserable i feel about my focus on my body. How I did my yoga every morning at 4 and counted my ribs and hipbones while laying on my back. My breasts almost disappeared. People asked me whether I am ill. And the only thing I could think was “I cannot become fat”.

I hear my coach complimenting me about my belly which does not show my two pregnancies, my body being slender my breasts being big; “you have a body to show!” He compliments me about how I look. And what if I become heavier? More fat? Am I still pretty? I cannot become more fat!

I hear my friend telling me in the morning at the schoolyard: “you look good, you are so thin”…It does not make me happy. Tomorrow I will be heavier. And then what? Am I still pretty? I have to stay this thin!

This is so sad. So many years have gone by with this body focus without real embodiment. How grateful I am for the experience that it can be different. That I can become free from this.

Now I can Feel, instead of only knowing, that my body is an instrument to Express; my Life, My Being, my gifts. My naked soul wants to express Itself. To do this she has a beautiful instrument. The Body.

To stand naked before the camera I actually laid bare my soul. The experience opened the way, released me from prison, connected me to my body. It makes me feel silent and Alive!

I am Naked

I am Nude

I am Open

Come Life. Come.

For

There by the sea

There by the sea

I came Home

Daar bij de zee

Wolken

Regen

Wind

Kou

Naakt

Naakt de zee in

Naakt in de golven

Het water zo warm

De golven zo zacht

En ik zwem

In zee

Naakt

Tijdloos

Alles valt weg

Ik kom thuis

In mijn lichaam

Mijn lichaam is voor het eerst een huis

Een thuis

Geen gevangenis meer

Mijn lichaam heeft altijd als een onaangename gevangenis gevoeld. Ik zat opgesloten in een lijf dat nooit goed genoeg was. Het was te dik. Het was te lelijk. Ik was mij Zoo bewust van mijn lichaam En ik wilde er niet in zijn.

Dis-connected en hopeloos gebonden.

Daar, aan de zee

Viel alles van mij af

Ik kan nu zo voelen hoe zonde het is van mijn Tijd. Hoe zonde het is van mijn energie. Om mijn lichaam zo te dis-liken. De focus is zo op mijn lichaam op zich; Hoe zie ik eruit, Wat kan ik wel/ niet eten, Ik moet nog wel wat meer bewegen vandaag. Alsof er bij alles een achtergrond gedachte ligt van welk effect heeft het op mijn lichaam als ik dit of dat doe. Het maakt verdrietig. Het maakt verdrietig om al die mensen die op deze manier in hun lichaam opgesloten zitten.

Ik hoor stemmen van vroeger en van nu in mijn hoofd.

Ik hoor Mijn vader die mij complimenteert met hoe mooi dun ik ben als ik uit India kom. Hij weet niet hoe slecht ik gegeten heb en hoe miserabel ik mij voel met deze focus op mijn lichaam. Hoe ik elke ochtend om 4uur mijn yoga deed en liggend op mijn rug mijn ribben telde. Borstjes had ik bijna niet meer. Mensen vroegen me of ik ziek was. En ik dacht alleen maar aan dat ik niet dik mocht worden.

Ik hoor mijn coach mij complimenteren over dat mijn buik geen sporen van zwangerschap toont. Dat ik slank ben en grote borsten heb. Dat ik een lichaam heb om te tonen. Ik krijg een compliment over hoe ik eruit zie.

Maar als ik nu zwaarder word, dikker, ben ik dan niet meer mooi? Ik mag dus niet dik worden.

Ik hoor een vriendin mij in de ochtend op het schoolplein van de kinderen zeggen;” wat zie je er goed uit, wat ben je mooi dun!” Dit maakt mij niet blij.

Want morgen ben ik weer zwaarder. En ben ik dan niet mooi meer? Ik moet dus zo dun blijven!

Wat is dit verdrietig. Wat zijn er veel jaren voorbij gegaan met zoveel body

focus zonder echte embodiment.

Wat ben ik dankbaar, dat ik nu voel dat het anders kan. Dat ik daar vrij van kan komen.

Ik Voel nu, ipv alleen maar Weten, dat mijn lichaam een middel is om iets te

Uiten; het Leven, mijn Wezen, Mijn gaven. Mijn Naakte ziel wil zich Uiten.

En daar heeft het een prachtig middel voor. Het Lichaam.

Met het mij ontbloten voor de camera heb ik eigenlijk mijn Ziel bloot gelegd.

En de weg vrij gemaakt. Mij los gemaakt, mij bevrijd uit de gevangenis.

En mij verbonden met mijn lichaam. Het maakt mij Stil van binnen en Springlevend.

Ik ben Bloot

Ik ben Naakt

Ik ben Open

Kom maar leven. Kom.

Want

Daar bij de zee,

Daar bij de zee

Kwam ik Thuis.

Nannie_070414_0377

Nannie – Netherlands

/in /by

Cirkel—Ode aan mijn lijf                                    Circle—Ode to my body

De start                                                                 The start

Geboren                                                                 Born
Heel                                                                       Whole
Een                                                                        United
Open                                                                      Open
Blij                                                                          Joy
Geliefd                                                                   Loved

De beschadiging                                                  The Damage

Aangevallen                                                           Attacked
Geschonden                                                           Violated
Vernederd                                                               Humiliated
Beschadigd                                                             Damaged
Verkracht                                                                Raped

Overleven                                                             Surviving

Genegeerd                                                             Ignored
Gehaat                                                                   Hateful
Ontkend                                                                 Denied
Verwaarloosd                                                         Neglected
Verdoofd                                                                Paralyzed
Niet verbonden                                                      Disconnected
Bijna ‘dood’                                                            Nearly ‘dead’

Wakker worden                                                    Awakening

Opstand                                                                 Rebellion
Verzet                                                                     Resistance
Willen helen                                                           Desire to heal
Ontdekken                                                             Discovery
Grenzen verkennen                                               Exploring boundaries
Omarming                                                              Embracing life
Verantwoordelijkheid  nemen                                Take responsibility
Plezier maken                                                        Having fun

De ontdekking                                                     The Discovery

Thuiskomen                                                           Coming home
Beschermer                                                            Protector
Boodschapper                                                        Messenger
Zacht                                                                      Soft
Sterk                                                                       Strong
Seksueel/sensueel                                                 Sexual/sensual
Aaibaar                                                                   Cuddly
Blij/plezier                                                               Joy/ Fun

De cirkel                                                                The Circle

Geliefd                                                                    Loved
Open                                                                       Open
Een                                                                          United
Heel                                                                         Whole
Authentiek                                                               Authentic
Opnieuw Geboren                                                   Born again

This is the circle of my embodiment. By taking my life for real more and more, new circles will open themselves for new adventures and discoveries. They will touch my fears and my judgments. They will touch my hurts of the past and the hurt of generations before me. But most of all they will touch my ability to love and be loved. Sharing my story with the world is part of the healing.

Miryam_062914_0129

Miryam – Netherlands

/in /by

Introduction
When I heard about the Embody Project, I was immediately moved by the pureness, strength and openness of the people in Erica’s special photos. I was also moved deeply by her message and the aim of her project. I slept one night over it and decided to participate.

Nine years ago I was very healthy and strong. I was working as an independent artist and teacher of creative techniques in a centre for sick people. Because of my work, I decided to donate my blood for the blood-bank. Unfortunately they discovered that I was very ill; I had hepatitis C. The virus had already made a lot of damage in my body. For me that was a big shock, because I didn’t feel sick at all. Because of the damage done by the silent killer, it was necessary to get a very tough medical treatment: a cure with interferon, comparable with a chemo-cure.

I started with the medication and became very sick. After a six month treatment I was cured for hepatitis, but my body was very damaged by the medication. Because of a rare side effect of the medication, I now had an autoimmune disease called sarcoidosis. The consequence of this disease in my life is: damaged small fibres (neuropathy), limited energy, daily pain in my body, a lot of inflammations in my body and losing my wonderful job in the healthcare field.

During the last few years it’s getting better with the inflammations and my energy. I had made a new start in my life, by working as a volunteer in the hospital as a member of the team that makes television programs for sick children. Very joyful and inspiring work! I felt good in my body, I had adapted the illness in my life and I enjoyed my life. Unfortunately again they discovered two and a half years ago breast-cancer. And again I had the experience that I was very ill, while I was feeling very good. Two weeks after the diagnosis my left breast was removed by operation.

Besides the illnesses, I have had a lots of fun and special moments with my body.  For example the birth of my son, the breastfeeding, the love in my life. I enjoy doing things together with friends, painting, writing, walking, roaming in nature. It’s delicious to feel the wind blowing on my skin, to listen to music and dance with it.

My reason to participate
My body is my temple, my spirit’s house. I always have felt very strong, healthy and positive. I always have believed that I can do everything I believe in. I feel betrayed by my body, because I haven’t felt both times that there was something wrong. My body didn’t give me signals of warning for the hepatitis and the cancer.

They are both hidden killers in silence. But I like my body as it is. However, because of the medication for the breast cancer (hormonal therapy) and the loss of confidence in my body, my spirit sometimes walks a part of the days in the dessert.

Losing one of my breasts was difficult and sad, but facing my mortality was a harder and uncomfortable confrontation. My body feels fragile, but my lust for life is still strong. With participating in the project I want to show my female strength, my dignity, my softness, my humour, my pureness, my support to all people who have lost a part of their body or mind. I am aware of the restriction of my lifetime; for that reason I want to use my days in an optimal way. I don’t have a problem with being naked. A naked human being is natural and pure, we are all born naked. Every body, sick or healthy, has his/her own beauty.

Besides all this, I was curious about Erica and about the experience being a model in a part of an international artwork. Participating gave me the opportunity to be the subject in a composition, for the first time in my life. Normally I am the one who is placing the figures in an artistic context.

About the photo shoot
I like to cook and eat together with people; while we enjoy our meal and richly share philosophy about life. Eating together, for me, symbolizes taking physical and spiritual food. Both are important in life.

The writer Franz Kafka has said:

“Sitting at the kitchen table, the things of life will reveal themselves.”

I feel good by that pronunciation. The kitchen is the heart of the house, the motor of all life. While doing the dishes together, you often have the best conversations and reflections of yourself and each other. Because of my small house, my kitchen table resides in my living room. I use it for everything that is important: eating, talking, discussing, thinking, working, relaxing. That’s why I liked to sit on the table for the photo shoot. The mirror was soon part of the plan. It gave me the opportunity to reflect upon myself, to accept my acquired scars and to heal them.

I felt very comfortable with Erica and we had fun during the shoot. The late morning light and the eye of her camera sliding over my skin, searching for the right composition and illumination. I felt like a model in a painting of Paul Gauguin, pure of shape and strong. In my head played Chaka Khan’s beautiful song: ‘I’m Every Woman, it’s all in me,” and it felt good. Kafka was right; when you just sit yourself quietly down, the things of life reveal themselves!

 

Introductie
Toen ik kennis maakte met het Embody Project, was ik meteen geraakt door de puurheid, de kracht en de openheid van de mensen op Erica’s bijzondere foto’s. Ook haar boodschap en het doel van haar project raakte me diep. Ik sliep er een nacht over en besloot tot deelname.

Negen jaar geleden was ik een gezonde, sterke vrouw. Ik werkte als zelfstandig kunstenaar en gaf les in creatieve technieken, op een dagbestedingscentrum voor mensen met een lichamelijke beperking. Vanwege mijn werk besloot ik om mij aan te melden als bloeddonor. Bij controle van mijn bloed ontdekte ze het hepatitis C virus. Ik bleek dat al jaren in mij mee te dragen. Dat was een enorme shock, aangezien ik me helemaal niet ziek voelde. De sluipmoordenaar had echter al veel schade aangericht in mijn lijf, daarom was een medische behandeling nodig met interferon. Een zware behandeling van een half jaar, vergelijkbaar met een chemokuur.

Ik werd erg ziek van de medicatie. Na de kuur was ik genezen van de hepatitis. Vanwege een zeldzame bijwerking van de interferon had zich helaas een auto-immuunziekte ontwikkeld; sarcoïdose. De gevolgen daarvan op mijn leven waren fors: dunne vezel neuropathie, beperkte energie, dagelijks pijn met veel ontstekingen in mijn lijf en het verlies van mijn fijne baan. De laatste jaren gaat het beter met de ontstekingen en mijn energie. Ik maakte een nieuwe start in mijn leven, door vrijwilligerswerk te doen bij een tv-station voor kinderen in het ziekenhuis. Mooi en inspirerend werk! Ik voelde me weer goed in mijn lichaam, had de ziekte geïntegreerd in mijn leven en ik genoot van alles. Helaas ontdekte ze bij een controle twee en een half jaar geleden borstkanker. Opnieuw had ik de ervaring dat ik ernstig ziek bleek te zijn, terwijl ik me eindelijk weer goed voelde. Twee weken na de diagnose werd mijn linker borst verwijderd.

Buiten deze vervelende ziektegeschiedenis heb ik veel plezier en speciale momenten beleefd met mijn lichaam. Zoals de geboorte van mijn zoon, het geven van borstvoeding, de liefde in mijn leven. Ik geniet van samen mooie dingen ondernemen met vrienden, schilderen, schrijven, wandelen, struinen door de natuur. Het is heerlijk om de wind te voelen blazen over mijn huid, naar muziek te luisteren en daarop te dansen.

Reden van deelname

Mijn lichaam is de tempel van mijn geest; ik heb me er altijd sterk, gezond en positief in gevoeld. Ik ging er van uit, dat je alles kunt doen en bereiken waarin je geloofd. Door de hepatitis en de kanker voel ik me echter verraden door mijn eigen lijf. In beide gevallen voelde ik me juist goed toen het ontdekt werd. Mijn lichaam gaf me geen waarschuwingssignalen. Toch houd ik van mijn lichaam, zoals het is. Alleen zorgt de bijwerking van de hormoontherapie, vanwege de borstkanker, ervoor dat mijn geest soms delen van de dag door de woestijn loopt. Een van mijn borsten verliezen was moeilijk en verdrietig, maar veel zwaarder was de confrontatie met mijn eigen sterfelijkheid. Mijn lichaam voelt fragiel, maar mijn lust om te leven is sterk.

Met mijn deelname wil ik mijn vrouwelijke kracht terug vinden, mijn waardigheid tonen, mijn zachtheid, mijn puurheid, mijn steun betuigen aan alle mensen die een deel van hun lichaam of geest zijn verloren. Ik ben me bewust van de beperkte houdbaarheid van mijn levensduur; daarom wil ik mijn dagen zo optimaal mogelijk benutten. Met naaktzijn heb ik geen problemen. Een naakte mens is natuurlijk en puur; we worden allemaal naakt geboren. Ieder lichaam, ziek of gezond, heeft zijn/haar eigen schoonheid.

Daarnaast was ik nieuwsgierig naar Erica en naar de ervaring om als model onderdeel te zijn van een internationaal kunstproject. Het gaf me gelegenheid om voor het eerst in mijn leven eens zelf het onderwerp in de compositie te zijn. Normaal gesproken ben ik degene, die mijn figuren in een kunstzinnige context plaatst.

Over de fotosessie
Ik houd van koken en samen eten; van onder het genot van een maal rijkelijk filosoferen over het leven. Samen aan tafel gaan staat voor mij symbool, voor het samen nuttigen van fysiek en geestelijk voedsel. Beiden zijn belangrijk in het leven. De schrijver Franz Kafka zei eens:

“Zittend aan de keukentafel, openbaren de dingen van het leven zich vanzelf.“

Ik kan me helemaal vinden in deze uitspraak. De keuken is het hart van het huis, de onmisbare levensmotor. Wanneer je er samen de afwas doet, ontstaan vaak de beste gesprekken.

Vanwege mijn kleine huis, staat mijn keukentafel in de huiskamer. Ik gebruik hem voor alles wat belangrijk is in mijn leven; eten, werken, praten, denken, relaxen. Voor de fotosessie wilde ik daarom op de tafel. De spiegel kwam vanzelf in beeld en gaf gelegenheid tot zelfreflectie, om de opgelopen wonden in mijn leven te accepteren en te helen. Ik voelde me op het gemak bij Erica en we hadden plezier tijdens de sessie. Het late ochtendlicht en het oog van de camera gleden over mijn huid, opzoek naar de juiste compositie en belichting. Ik voelde me als een model in een schilderij van Paul Gaguin, puur van vorm en sterk.

In mijn hoofd speelde Chaka Khans prachtige nummer: “I’m every women, it’s all-in me,” en dat voelde goed. Kafka had gelijk; wanneer je rustig gaat zitten , openbaren de dingen van het leven zich vanzelf!

Ireen_070414_0081-5

Ireen – Netherlands

/in /by

When I first met the Embody Project about a year ago I felt atrracted to it from the very first moment. Without giving any thoughts about it I knew I wanted to participate. Posing in front of a photographer made me freeze anyway, wonder how that is being naked! I really wished to face that challenge.

In the weeks prior to the Project and during the beautiful workshop I became aware more and more of the fact that most of my life I have not been very present in my body. Or put in other words: I had a kind of Love-Hate- relation with my physical body. Whereas I always thought of myself being earthed.

I realized that I, although I also felt a kind of content with my looks and the shape of my body, also carried along my journey some reluctance and anger against it. That’s probably why it burned from inside out through eczema which flames up from time to time.

In the weekend prior to the shoot I accompanied together with other women a sweatlodge ceremony and after the ceremony I was lying down on mother Earth and then I knew this was the place for my shoot. Afterwards I started hesitating again because to me this is a sacred ceremony. Just before the shoot Erica and I explored other possibilities for me, but then I knew the sweatlodge really was my place to give expression to my embodiment.

And there, right on the spot, during preparation and finally the shoot itself, I started to realize what made exactly this place so essential for me expressing my process of Embodiment. By being so open and vulnerable herself Erica gave me such a deep sense of safety and allowance just to be Me totally and utterly! I shared with her the knowledge that the sweatlodge stands symbol for the womb……and then all of a sudden everything came together in a way I never expected!

As long as I can remember, I never felt home or really safe anywhere or with another person. All my life I felt kind of lost on a spot and in a body where I actually did not want to be.

Just there, in that moment, in the womb of Mother Earth, I really felt to the bone and in every cell of my body, how it feels to be Me, to be NOW, in this very moment in the Here and Now. Totally and fully present in this beautiful body of mine. And that I can allow myself to enjoy it.

A true Rebirth!! And a nice starting point for the second half of my Life;))

 

Toen ik voor het eerst hoorde van het Embody Project, was ik er meteen door gefascineerd. Ik heb me dan ook zonder nadenken aangemeld als deelnemer. Poseren voor een fotograaf veroorzaakte in mij altijd spanning, laat staan naakt! Die uitdaging wil ik wel aangaan!

In de weken voorafgaand aan het project en tijdens de workshop werd ik mij meer en meer bewust van het feit dat ik eigenlijk heel lang weinig contact had met mijn lijf. Of anders verwoord: ik had er een soort haat-liefde-verhouding mee….. En dat terwijl ik het gevoel had redelijk geaard te zijn,

Ik realiseerde mij dat ik, hoewel ik ergens wel een soort van tevredenheid had over mijn Looks en de bouw van mijn lijf, ook altijd een soort van aversie en boosheid meedroeg jegens datzelfde lijf. Wat zich hoogstwaarschijnlijk naar buiten brandde in de vorm van eczeem dat in periodes flink kan ontvlammen.

In het weekend voor de shoot deed ik met een aantal vrouwen een zweethut en toen ik na afloop van de hut nog even op de aarde lag, wist ik dat dit voor mij de plek was om de foto’s te maken! In de dagen daarna ben ik daarover gaan twijfelen omdat de zweethut voor mij een heilige ceremonie is. Kort van tevoren heb ik nog met Erica andere mogelijkheden geëxploreerd, maar ik bleef bij de zweethut.

En daar, op de plek, tijdens de voorbereidingen en de uiteindelijke shoot, begon ik pas te beseffen waarom juist die plek voor mij essentieel was in mijn proces van belichaming. Erica gaf me tijdens het schieten van de foto’s door haar eigen kwetsbaarheid en openheid een diep gevoel van veiligheid en er Helemaal mogen zijn! Ik deelde met haar dat de hut symbool staat voor de baarmoeder……. en toen viel er ineens heel veel op zijn plek !

Zo lang als ik mij herinner, heb ik mij nooit ergens of bij iemand thuis gevoeld. Ik voelde me altijd een soort van verdwaald op een plek en in een lijf waar ik niet wilde zijn. En daar, op dat moment, in de baarmoeder van moeder aarde, kon ik in al mijn cellen voelen hoe het voelt om Mij, NU, op dit moment, Hier en Nu te zijn. Helemaal en volledig aanwezig in mijn prachtige Lichaam. En dat ik daarvan kan en mag genieten.

Een ware Wedergeboorte!!! En een mooi vertrekpunt voor de tweede helft van mijn leven.

Carolien_062914_0052

Theresia – Netherlands

/in /by

Wednesday Evening

I receive a message via Facebook: Hey little sister, for you a short term choice: a beautiful project and there’s still opportunity to get in…………….tomorrow. Checking what it is, I see it is about being naked on the internet….. Wow, scary, and as I read more, I feel this is the right time and the right thing to do for me. Being on an inner Journey since a couple of years ago, I feel more and more that it is about acceptance, surrender and being right here in every moment. Though this is not easy for me, I feel something deep inside of me, saying ‘just dive into it.’ There is also fear, doubt and judgement coming up. What will other people think and will I ever be able to talk about it?

Thursday

I don’t know why, but I decide to leap into the project, and during and after the workshop, I feel calm and at ease. We arrange my photo shoot for Saturday at noon.

Friday Evening

Together with my youngest daughter, I go to a little cafe for dinner and as we sit there, there is a thunderstorm passing our village. When we arrive at home, it turns out that there was a flood of rainwater mixed with sewage, coming through our house and for me there is the next challenge, with my husband being abroad for a couple of days and my tendency of wanting to be in control and not asking for help. For the first time in my life I just accept all the help that is being offered and the next day it turns out that my house is cleaner then it was since a long time :). I rearrange my appointment with Erica to Sunday.

Saturday

Being named after Theresia from Avila, who wrote about “the Castle of the Soul” in the 16th century, it occurs to me that this embody project for me is about a clean sweep. Cleaning the castle (or fortress!) that I made of my body from all the distortions I’ve build around it to protect it. I am quite happy with my body, although my legs could be less hairy, my teeth could be straighter and my eyes without the dark circles!

Worse is my emotional tendency and the activities of my mind:

– I want to be in control instead of trusting life.

– I always think I know better.

– I give myself away and at the same time, I always look for an answer.

– I feel victimized and act stubborn at the same time.

– I am always decent and hard on myself

Since a couple of months ago, I can see the essential qualities that are lying beneath all the distortions, and it’s time to wash them away. So the qualities can come to the surface again and shine.

Sunday

After the cleaning of my home, it’s time for a good shower to reveal my love and compassion, my strength and my will. It’s time to let joy, lucidity and trust into my life. And after a decade of struggling with Multiple Sclerosis (MS) and loosing the ability to walk very far, it’s time for Serious Me. Not in a selfish kind of way, but in taking care of my body, my life, my castle, my soul. And I end the photo shoot within a minute or so, standing under a cold shower and I feel more alive, happy, shiny and present than ever. And with trusting life, I am very confident about what lies ahead of me. I am thankful to have met you Erica.

Epilogue:

On monday, my daughters go to school and I am alone at home. I realise that I did not feel awkward being naked, while there were being taken pictures of me. My mind starts to argue, you should have felt this or that……..and now these pictures will be on the internet…… and after a while I realise that it is just trying to protect me and that is were it went wrong. Taking pictures of the past and projecting them on my future, over and over again.

The sewer of my mind got stuck with all the negative beliefs, grief, anger and anxiety and flooded!

I Just have to Be, knowing that there is a loving order that will carry me, and that will be way beyond my imagination. Be in the moment, just be present, that’s all I can do…… And take a nice refreshing shower every time I like to do so.

 

Woensdag avond

Ik ontvang een berichtje van mijn oudste zus via Facebook: voor jou een korte termijn keuze; een fantastisch project en je kunt nog meedoen…………..morgen. Als ik kijk waar het over gaat, dan zie ik dat het gaat om naakt zijn op het internet………. Tjezusmina en als ik verder lees, voel ik dat dit voor mij klopt, dat het past bij waar ik mee bezig ben.

Terwijl ik sinds een aantal jaar op een soort Innerlijke reis ben, voel ik steeds meer, dat het voor mij draait om acceptatie, overgave en aanwezig zijn in elk moment. En alhoewel dit niet gemakkelijk voor me is, voel ik  een stemmetje dat fluistert: ‘niet denken, maar doen, en vertrouw’. En ik voel ook een hoop angst, twijfel en oordeel opkomen. Wat zullen anderen wel niet denken en zal ik hier ooit open over kunnen zijn?

Donderdag

Ik weet niet waarom, maar ik besluit om deel te nemen en gedurende en na afloop van de workshop, voel ik me kalm en op mijn gemak. De fotoshoot plannen we op zaterdagmiddag.

Vrijdagavond

Samen met mijn jongste dochter, ga ik naar een eetcafé voor een hapje en drankje en terwijl we daar zitten, is er een wolkbreuk boven ons dorp. En als we thuiskomen blijkt ons huis overstroomd door overtollig regen en afvoerwater. En voor mij betekent dat een volgende uitdaging: terwijl mijn man een paar dagen in het buitenland is en ik de neiging heb om alles te willen controleren en het moeilijk vind om hulp te vragen .

Voor het eerst in mijn leven accepteer ik alle hulp die wordt aangeboden en de volgende dag, blijkt dat mijn huis schoner is, dan het lange tijd is geweest  Ik verzet mijn afspraak met Erica naar zondag.

Zaterdag

Vernoemd naar Theresia van Avila, die in de 16e eeuw een boek schreef genaamd “het kasteel der ziel”, dringt het tot mij door dat dit Embody Project voor mij draait om een grote schoonmaak. Het reinigen van mijn Kasteel (of Fort) dat ik heb gemaakt van mijn lichaam, van alle vervormingen die ik heb opgebouwd, om het te beschermen. Ik ben op zich best tevreden met mijn lichaam, alhoewel mijn benen minder harig, mijn tanden rechter en mijn ogen zonder donkere kringen mogen zijn.

Erger zijn mijn emotionele neigingen en de activiteiten van mijn denken:

  • Ik wil altijd controleren in plaats van het leven te vertrouwen
  • Ik denk altijd dat ik het beter weet
  • Ik offer mezelf op en tegelijkertijd zoek ik altijd naar een antwoord
  • Ik voel me slachtoffer en handel koppig op hetzelfde moment
  • Ik gedraag me altijd netjes en ben hard voor mezelf

En sinds een aantal maanden kan ik de essentiële kwaliteiten  zien, die onder deze vervormingen schuilgaan en het is tijd om ze te reinigen. Zodat de kwaliteiten naar boven komen en kunnen stralen.

Zondag

Na het schoonmaken van mijn huis, is het tijd voor een goede douche, om mijn liefde en compassie te onthullen, mijn kracht en mijn wil. Het is tijd om plezier, helderheid en vertrouwen in mijn leven toe te laten. En na een decennium waarin ik heb gestreden met MS en  waarin ik langzaam steeds slechter ben gaan lopen, is het tijd voor Serious Me. Niet in een egoïstische manier van doen, maar door zorgzaam te zijn  voor mijn lichaam, mijn leven, mijn kasteel, mijn ziel. En ik beëindig de fotoshoot met een minuut onder de koude douche en ik voel me levendiger, gelukkiger, stralender en meer present dan ooit tevoren. En terwijl ik het leven omarm, heb ik veel vertrouwen in de toekomst. Ik ben dankbaar dat ik jou Erica, heb ontmoet.

Epiloog

Op maandag gaan mijn dochters naar school en ben ik alleen thuis. Ik realiseer me dat ik me niet ongemakkelijk heb gevoeld, terwijl ik naakt was en er foto’s van me werden genomen. Mijn denkende geest begint te protesteren, je had je zus moeten voelen of zo…….en nu komen er beelden van jou op het internet……. En na een tijdje realiseer ik me dat mijn denken me alleen maar wil beschermen en dat is waar ik een verkeerde afslag heb genomen. Terwijl ik de beelden van mijn verleden, steeds meer en steeds weer op mijn toekomst heb geprojecteerd, ten aanzien van alle aspecten van mijn leven. Het afvoerputje van mijn denken is verstopt geraakt met alle negatieve overtuigingen, verdriet, boosheid en angst en is overgestroomd.

Vanaf nu hoef ik alleen maar te zijn, in de wetenschap dat er een liefdevolle ordening is die mij draagt en dat is ver voorbij mijn voorstellingsvermogen. In het moment zijn, alleen maar aanwezig zijn, dat is alles wat ik hoef te doen……..en een lekker verfrissende douche nemen elke keer als ik daar behoefte aan heb.