Finneke – Netherlands
There by the sea
Clouds
Wind
Cold
Naked
Naked into the sea
Naked into the waves
The water so warm
The waves so soft
And I swim
In the sea
Naked
Timeless
Everything falls away
I am coming home
In my body
My body is a house for the first time
A Home
No more jail
My body has always felt like an awkward jail. I was locked in a body that was not good enough. It was too fat. It was too ugly. I was so aware of my body and I did not want to be in it. Dis-connected and very much tied.
There, at the sea
Everything fell off
Now I am able to feel intensely that it is such a waste of time. It is such a waste of energy. To dislike my body this way. The focus has been so much on my body; how do I look, what can I eat or Not eat, I have to exercise a bit more. Or I have to meditate to become free from it. It has been a background thought going on with everything: what will be the effect on my body when I do this or that. It makes sad. The thought of so many people being locked in their bodies makes me sad.
I hear voices from past and present in my head.
I hear my dad complimenting me about how beautifully thin I am when I came home from a year living in India. He did not know how bad i have been eating. How miserable i feel about my focus on my body. How I did my yoga every morning at 4 and counted my ribs and hipbones while laying on my back. My breasts almost disappeared. People asked me whether I am ill. And the only thing I could think was “I cannot become fat”.
I hear my coach complimenting me about my belly which does not show my two pregnancies, my body being slender my breasts being big; “you have a body to show!” He compliments me about how I look. And what if I become heavier? More fat? Am I still pretty? I cannot become more fat!
I hear my friend telling me in the morning at the schoolyard: “you look good, you are so thin”…It does not make me happy. Tomorrow I will be heavier. And then what? Am I still pretty? I have to stay this thin!
This is so sad. So many years have gone by with this body focus without real embodiment. How grateful I am for the experience that it can be different. That I can become free from this.
Now I can Feel, instead of only knowing, that my body is an instrument to Express; my Life, My Being, my gifts. My naked soul wants to express Itself. To do this she has a beautiful instrument. The Body.
To stand naked before the camera I actually laid bare my soul. The experience opened the way, released me from prison, connected me to my body. It makes me feel silent and Alive!
I am Naked
I am Nude
I am Open
Come Life. Come.
For
There by the sea
There by the sea
I came Home
Daar bij de zee
Wolken
Regen
Wind
Kou
Naakt
Naakt de zee in
Naakt in de golven
Het water zo warm
De golven zo zacht
En ik zwem
In zee
Naakt
Tijdloos
Alles valt weg
Ik kom thuis
In mijn lichaam
Mijn lichaam is voor het eerst een huis
Een thuis
Geen gevangenis meer
Mijn lichaam heeft altijd als een onaangename gevangenis gevoeld. Ik zat opgesloten in een lijf dat nooit goed genoeg was. Het was te dik. Het was te lelijk. Ik was mij Zoo bewust van mijn lichaam En ik wilde er niet in zijn.
Dis-connected en hopeloos gebonden.
Daar, aan de zee
Viel alles van mij af
Ik kan nu zo voelen hoe zonde het is van mijn Tijd. Hoe zonde het is van mijn energie. Om mijn lichaam zo te dis-liken. De focus is zo op mijn lichaam op zich; Hoe zie ik eruit, Wat kan ik wel/ niet eten, Ik moet nog wel wat meer bewegen vandaag. Alsof er bij alles een achtergrond gedachte ligt van welk effect heeft het op mijn lichaam als ik dit of dat doe. Het maakt verdrietig. Het maakt verdrietig om al die mensen die op deze manier in hun lichaam opgesloten zitten.
Ik hoor stemmen van vroeger en van nu in mijn hoofd.
Ik hoor Mijn vader die mij complimenteert met hoe mooi dun ik ben als ik uit India kom. Hij weet niet hoe slecht ik gegeten heb en hoe miserabel ik mij voel met deze focus op mijn lichaam. Hoe ik elke ochtend om 4uur mijn yoga deed en liggend op mijn rug mijn ribben telde. Borstjes had ik bijna niet meer. Mensen vroegen me of ik ziek was. En ik dacht alleen maar aan dat ik niet dik mocht worden.
Ik hoor mijn coach mij complimenteren over dat mijn buik geen sporen van zwangerschap toont. Dat ik slank ben en grote borsten heb. Dat ik een lichaam heb om te tonen. Ik krijg een compliment over hoe ik eruit zie.
Maar als ik nu zwaarder word, dikker, ben ik dan niet meer mooi? Ik mag dus niet dik worden.
Ik hoor een vriendin mij in de ochtend op het schoolplein van de kinderen zeggen;” wat zie je er goed uit, wat ben je mooi dun!” Dit maakt mij niet blij.
Want morgen ben ik weer zwaarder. En ben ik dan niet mooi meer? Ik moet dus zo dun blijven!
Wat is dit verdrietig. Wat zijn er veel jaren voorbij gegaan met zoveel body
focus zonder echte embodiment.
Wat ben ik dankbaar, dat ik nu voel dat het anders kan. Dat ik daar vrij van kan komen.
Ik Voel nu, ipv alleen maar Weten, dat mijn lichaam een middel is om iets te
Uiten; het Leven, mijn Wezen, Mijn gaven. Mijn Naakte ziel wil zich Uiten.
En daar heeft het een prachtig middel voor. Het Lichaam.
Met het mij ontbloten voor de camera heb ik eigenlijk mijn Ziel bloot gelegd.
En de weg vrij gemaakt. Mij los gemaakt, mij bevrijd uit de gevangenis.
En mij verbonden met mijn lichaam. Het maakt mij Stil van binnen en Springlevend.
Ik ben Bloot
Ik ben Naakt
Ik ben Open
Kom maar leven. Kom.
Want
Daar bij de zee,
Daar bij de zee
Kwam ik Thuis.